zaterdag 24 december 2022

Deventer.

Ik was onlangs voor een moment in Diepenveen om afscheid te nemen van een familielid die na een ernstige ziekte was overleden. "Zijn tijd" was gekomen tot verdriet van al zijn geliefden. Daarna hadden we met de familie en de andere genodigden een uiterst genoeglijk samenzijn in een restaurant in de binnenstad van Deventer. Ik maakte het al zovele keren mee, het samenkomen met de kennissen, vrienden en familieleden van de overledene is ook een viering van het leven. Ja, het leven gaat gewoon door in het volle besef dat ook wijzelf sterfelijk zijn en de dood altijd te vroeg komt. 

Ondertussen gaat het leven ook gewoon door in Deventer, stad aan de IJssel. Ik heb er ooit vele jaren gewerkt. Het heeft een prachtige binnenstad. Er staan echter vele panden leeg, zoals mij bleek bij mijn recente bezoek. Een (tijdelijke) hoogwaardige invulling is hier geboden om de beleving van de binnenstad op peil te houden. Kunst is het leven zelf. De beeldende kunst dichter bij het publiek brengen is hier het motto. Met een z.g. pop-up galerie kunnen de beste werken van (lokale) beeldende kunstenaars aan het (winkelende) publiek met regelmaat getoond worden.               

zondag 18 december 2022

Over herkenning, herinnering en fantasie.

 


4 ("vergeten") portretten.  

Wanneer je in je eigen opslag beeldende werken terugvindt die je ooit maakte, is het soms lastig sommige van deze werken nog volledig te begrijpen. Zo vond ik een aantal werken terug, onder meer tekeningen, schilderingen en (bewerkte) prints die vrouwelijke personen voorstelden. Het zijn nu mysterieuze portretten voor mij geworden, waarvan ik niet meer de aanleiding kan terugvinden en zo kan ontdekken waarom ik deze portretten ooit maakte. Temeer doordat zij ver afstaan van de beeldtaal die ik in mijn overige werken o.a. de experimentele beeldende installaties hanteerde. Uitgezonderd, een enkel portret van een wenende Maria die ik ooit maakte. Zij belichaamde een van mijn experimentele installaties, in dit geval de organische radio’s, die bij verrassing de mij toen onbekende zender Radio Maria ontvingen. Misschien moet je ook niet alles willen begrijpen, lijkt de boodschap te zijn. Als ik nu opnieuw naar deze portretten kijk hecht ik mij aan hun aanwezigheid zonder hen echt te kennen. Ik fantaseer hen daarom iedere keer weer opnieuw.         

zaterdag 26 november 2022

 Wat betreft B53.

Sommigen vragen ons wel eens, bestaan jullie nog? Het antwoord is: ja zeker wel. Behoudens de initiatieven die we ook buiten een tijdelijke ruimte ontplooien, is de intentie is nog steeds sterk aanwezig om weer, net als voorheen, een nieuwe leegstaande ruimte in Arnhem e.o. te verwerven om er tentoonstellingen te maken waarin we beeldende werken van hedendaagse kunstenaars tonen. We doen daar nog steeds moeite voor, we blijven daarom ook met vele partijen in contact, maar het is ons echter nog niet gelukt om een geschikte plek te vinden. Het liefst willen we daarbij, zoals we dat eerder ook al deden, zonder een enkele overheidssubsidie werken om in alle vrijheid, zonder beperkende voorwaarden, het “beste” individuele werk, dat wordt gemaakt door zovele interessante beeldende kunstenaars, aan het publiek te tonen. De website van B53 (v.h. VM23), www.b53.nl, en de pagina op Facebook handhaven we voorlopig. Als je daar eens op terugkijkt zie je hoeveel mooie momenten er in de tijd zijn vergleden. Graag willen we er weer vele nieuwe momenten aan toevoegen, met nieuwe werken, verrassende evenementen, leerzame bijeenkomsten, interessante lezingen, etc.

We blijven openstaan voor suggesties. Je kunt mij mailen op: nicoschulte1949avereest@gmail.com .   


maandag 21 november 2022

 Even een leerzaam kunstreisje gemaakt.

Op zaterdag j. l. ben ik met een vriend in zijn snelle Audi meegereisd, eerst naar Düsseldorf om er een prachtige overzichtstentoonstelling met vele, mij nog onbekende, werken van onze grote kunstenaar Mondriaan te zien en vervolgens zijn we naar Keulen gereden om de beurs Art Cologne te gaan bezoeken. Als curator van een nieuwe tentoonstelling die mijn vriend binnenkort presenteert in het Cobramuseum wilde hij daar o.a. met verschillende galeriehouders op de beurs spreken om een aantal werken te reserveren die hij graag in zijn tentoonstelling wilde tonen. Voor mij was al dit voorwerk, en vooral ook al de moeite die moet worden gedaan om de tentoonstelling  te maken die je voor ogen hebt, een eyeopener. ik ken mijn vriend al vele jaren sinds onze opleiding aan de kunstacademie in Arnhem en we hebben elkaar met regelmaat ontmoet in vele bezoeken over en weer en in vakanties. Hij heeft jarenlang als curator in het Stedelijk Museum Amsterdam gewerkt. Zelf heb ik vooral in het middelbaar onderwijs en in het kunstonderwijs (o.a. ArtEZ) gewerkt en was ik daarnaast als beeldend kunstenaar actief met experimentele installaties, zoals o.a. met organische radio's en tekenmachines. Ook organiseerde ik de afgelopen jaren meerdere tentoonstellingen in leegstaande panden. Hoewel ik vele beurzen in de loop der jaren heb bezocht, had ik als kunstenaar met niet-verkoopbaar werk en als niet-koper geen enkele behoefte aan een gesprek. Het was voor mij wel verrassend om de gesprekken te volgen die hij op de beurs in Keulen, Art Cologne geheten, voerde met de verschillende galeriehouders. Zonder enige uitzondering waren het bevlogen kunstliefhebbers. Maar uiteraard gaat het op een beurs vooral ook om het commerciële aspect. Wat mij in het bijzonder opviel op deze beurs was de afwezigheid van zovele jonge, veelbelovende talenten. Wellicht moeten we daarvoor toch naar Berlijn of elders. Het merendeel van de werken die op de beurs Art Cologne werden getoond hadden een signatuur van de grote, bekende meesters, zoals je deze in de kunstgeschiedenisboeken tegenkomt. Prijzen van 10.000- den, 100.000- den tot meer dan een miljoen euro waren geen uitzondering voor de vaak (niet)topwerken van deze kunstenaars. Hier is de markt nadrukkelijk aan zet. Immers, wat uniek is en een culturele (kunstzinnige) waarde heeft gekregen, onder meer door de kunstinstellingen zelf en ook door alle andere betrokkenen, zoals critici, schrijvers, etc., heeft daarmee onlosmakelijk ook een geldelijke waarde gekregen die blijkbaar zeer interessant is voor de beleggers. Kortom, het was een hele mooie dag met weer heel veel stof tot nadenken.           

zondag 13 november 2022

Over vertrouwen gesproken.


Poes Tommy voelt zich relaxed in de wereld van art en electronics.

Terwijl ik een artikeltje wil schrijven voor mijn blog gaat een van mijn poezen, een nogal angstig beestje die snel en venijnig kan uithalen met haar pootje, tussen mij en de laptop op haar ruggetje liggen en gaat heerlijk slapen. Ik moet haar dan wel veel aaien op haar buikje. Zij is dan het liefste beestje dat ik ken. Hiermee kom ik ook op het onderwerp waarover ik wil schrijven. Dat gaat over vertrouwen. Hoewel ik in mijn persoonlijke situatie niet direct geraakt wordt door de crisis, stel ik mij wel vragen die mij aan het denken zetten over het mandaat en het draagvlak dat de overheid nog heeft bij zovele miljoenen Nederlanders die wel degelijk de pijn voelen van de huidige economische situatie. Biedt de overheid wat betreft corona, toeslagen, inflatie, zorg, wonen, energie, klimaat, pensioenen, cultuur, immigratie, armoedebeleid en zoveel meer, nog wel een houvast voor de burger? Als je de media volgt verandert het speelveld bij het oplossen van deze en andere maatschappelijke problemen door de overheid voortdurend. De regering maakt keuzes, die in de tweede kamer worden besproken, vervolgens in de media worden gepubliceerd en die direct daarna door vele partijen in den lande op hun onvolkomenheden en zelfs hun onhaalbaarheid worden becommentarieerd. Wat daarvan te denken? Is het overheidsbeleid zo ingewikkeld geworden dat de uitvoering daarvan door haar zelf gemaakte regels en modellen, zelfs met de beste software en de snelste systemen, niet meer te behappen is met alle  gevolgen voor een zorgvuldige uitvoering daarvan voor zowel de individuele burgers als de ondernemers, die daarvan de nadelige effecten ondervinden en niet meer weten waar zij aan toe zijn? Bovendien, is onze overheid nog wel leidend op het maatschappelijke speelveld doordat zij zich op dit speelveld voortdurend met zovele grote, mondiaal werkende, commerciële partijen dient te verhouden, die hun eigen commerciële belang vooropstellen en daarmee niet zozeer het algemeen belang dienen. Ja, onze politieke partijen hebben in onze democratie weliswaar door vrije verkiezingen hun stemmen behaald, maar vervolgens gingen enkele partijen, buiten mijn zicht om, er met de buit van door en gingen een samenwerking aan om een regering te vormen die nu het overheidsbeleid bepalen. Ja, dan komen er geheel andere onderwerpen aan de orde dan waarmee in verkiezingstijd door de huidige regeringspartijen nog goed gescoord werd. Helaas slaat ook de oppositie in de 2de kamer, ondanks kritische en zinnige argumenten bij het beoordelen van het regeringsbeleid, geen enkele deuk in het pakje boter en staat zij feitelijk buiten spel. We zullen pas over een paar maandjes bij de komende statenverkiezingen zien of deze regering nog wel enig krediet bij de burger heeft. Mijn inschatting is dat de regeringspartijen, bij een voor hen uiterst negatieve uitslag, dat betekent dat zij ook een minderheid vormen in de 1ste kamer, deze gewoon zullen negeren om hun neo- liberale beleid voort te kunnen zetten.

Ten slotte, nog heel even kort, een toelichting op dit artikel. Ik ben net als de meeste Nederlanders geen politicus of ingewijde die van de hoed en de rand weet, laat staan ook geen wetenschapper die een onderzoek heeft gedaan. Ik ben gewoon een burger die zijn gedachten voor een moment laat gaan. Uiteraard heb ik vanuit mijn werk in het kunstonderwijs en mijn activiteiten als beeldend kunstenaar een zekere affiniteit met de kunstwereld en heb daar regelmatig, o.a. op mijn blog, over geschreven. Naar mijn gevoel dient de (beeldende) kunst zo vrij en onafhankelijk mogelijk te zijn. Met name heb ik in mijn artikelen kritiek geuit, daar waar de overheid, als een belangrijke subsidiegever binnen de kunsten, zich naar mijn mening teveel inhoudelijk bemoeide met het tentoonstellingsprogramma van musea, galeries, evenementen, etc., zowel wat betreft het thema als de keuze van de kunstenaars. Recent kreeg ik nog een bericht onder ogen waarin subsidie ontvangende kunstinstellingen een convenant ondertekend zouden hebben waarin zij vooral de items van deze tijd, ik noem gender, slavernij, klimaat, immigratie en nog zo veel meer, in hun tentoonstellingsconcepten moeten opnemen. Ik zag dit beleid al eerder in de Gelderse musea maar dat ook Singer Museum Laren al om is verbaast mij. Het voedt mijn wantrouwen.       

 


zondag 6 november 2022

 Big Art

Wand met gevlochten materiaal en licht

Het tentoonstellingsinitiatief Big Art in de v. m. Bijlmer Bajes in Amsterdam, die ik op zondag 6 november 2022 bezocht, was een echte topper. Zelden heb ik zoveel publiek gezien dat op een tentoonstelling afkwam. Zij hebben in het volledig gestripte gebouw, gelijk mijn eigen ervaring, in een uiterst levendige sfeer genoten van de vele verrassende werken en installaties van zowel ontwerpers als beeldende kunstenaars. Het doet mij goed dat het accent van de curatoren lag op het visuele en het beeldende. Kom daar maar eens om in de wereld van de gesubsidieerde en geïnstitutionaliseerde kunst, die mij nadrukkelijk moeten leren om een bewuste burger te worden, maar die het beeldend zozeer laten afweten. De kunst zou in deze verwarrende tijden toch volledig vrij en onafhankelijk moeten kunnen zijn. Uiteraard staat het volkomen vrij dat individuele kunstenaars hun maatschappelijke betrokkenheid tonen als zij daar zelf voor kiezen  

Even terzijde: Op internet is Big Art goed te vinden.     

 

maandag 31 oktober 2022

 Innovatie.

Het prachtige project van kunstenaar Ap Verheggen was mij eerlijkgezegd volledig ontgaan totdat ik het zeer recent via de media vernam. Zijn project, de regenmachine The Sun Glacier, die het laat regenen in de woestijn, presenteerde hij reeds bij de Expo 2020 in Dubai. Vooral de wijze waarop dit project tot stand kwam sprak mij bijzonder aan. In een rommelige schuur ontwikkelde hij in samenwerking met enkele anderen een concept op basis van reeds bekend onderzoek waarvan wetenschappers zeiden dat het niet zou werken. 

Het hierboven staande herinnert mij sterk aan mijn eigen beeldende projecten die ik ooit in de 80-er en 90-er jaren uitvoerde. Echter, het ging mij toen niet om een maatschappelijk relevante toepassing daarvan, het ging mij eerder om een andere mindset die ik als kunstenaar met een Beta achtergrond met anderen zou kunnen delen. Zo maakte ik installaties die werkten als een radio-ontvanger en die grotendeels bestonden uit plantaardig materiaal. In samenwerking met het v. m. Appolohuis presenteerde ik enkele installaties in Eindhoven, in Tokyo en in Enschede bij de TU Twente. Mijn contacten met enkele wetenschappelijke medewerkers van het toenmalige NatLab van Philips om te participeren in hun onderzoek naar grootbeeldprojectie strandde om de enkele reden dat Philips een andere koers ging varen en niet het onderzoek, maar de markt leidend werd. Hoe treurig is het nu om te vernemen dat Philips forse schadeclaims kan verwachten omdat producten die zij op de markt brengt, zoals het Apneu-apparaat, niet voldoen aan de eisen, ja zelfs schadelijk zijn.            

donderdag 27 oktober 2022

The Supremes

The 3 Supremes, een waterverf van Annemarie Berends.

Bij het opruimen van je huis verbaas je je iedere keer weer over de spullen die je in zovele jaren hebt bewaard. Vooral als je beeldend actief bent komen al die ooit gemaakte werken weer als sneeuw voor de zon tevoorschijn. Aan ieder werk kleeft ook weer een herinnering. Zo vond ik een waterverf terug die mijn vrouw ooit maakte en waarin zij mij in mij jonge jaren, met lang haar, een leren jasje en een klein snorretje als derde Supreme plaatste tussen de twee andere Supremes. Het werk hangt nu op mijn werkkamer. Ik kijk er graag naar. Het herinnert mij aan een tijd die blij, ongecompliceerd en hoopvol was. 

 Over Verbeelding en Werkelijkheid



Deze tekening maakte ik ooit met een tekenstift met lichtgevoelige inkt. Het stelt een gebouw voor dat in aanbouw is. De inkt maakt dat deze schets ook geheel anders uitgelegd kan worden, te weten een gebouw in verval. Het is slechts een enkele tekening in een serie waarin ik speelde met het thema tijd en vergankelijkheid. Het is allemaal maar verbeelding zou je denken. De werkelijkheid is echter veel schrijnender. In China worden dagelijks talloze grootschalige bouwprojecten halverwege de bouw stilgelegd. De leegstaande gebouwen verweren, vervallen en worden door de natuur overwoekerd. De  verkochte appartementen in deze gebouwen kunnen nimmer in gebruik worden genomen door de toekomstige eigenaren die wel een forse lening dienen af te lossen. Wel tellen de absurde bouwactiviteiten in China mee voor hun positie in de wereld als nummer 1 BNP. Ja, even ter relativering, ook in Amerika bestaan talloze wijken, dorpen en steden die door haar inwoners zijn verlaten nadat om allerlei redenen de bedrijven er waren vertrokken om elders te produceren (o.a. in China). 

donderdag 29 september 2022

 Het ware leven

Ik herinner mij nog de tijd in de vorige eeuw dat we in het ouderlijke huis, waarin ik opgroeide, behalve een enkele kolenkachel ook een simpele distributieradio hadden, bestaande uit een aan de muur bevestigde draaibare knop met slechts 4 standen en daarnaast een los staand luidsprekerkastje. Behalve een klassieke muziekzender, die toen niet mijn voorkeur had, kon ik slechts op een enkele zender afstemmen die de populaire muziek van die tijd liet horen. Ja, de belangrijkste vocalisten en bands van de 60-er jaren kwamen allemaal voorbij. Als ik in het weekend uitging, zoals naar de Eurobeurs in Apeldoorn, waar je de hele avond kon dansen op livemuziek van zovele Nederlandse bands, hoorde ik zowat alle covers van nummers, die ik eerder op de radio hoorde, weer voorbijkomen. Het was een feest van herkenning, naast het plezier van het dansen met leuke meisjes en de vele ontmoetingen daarna. Dat mijn kennis van het mondiale muziekgebeuren toen zeer beperkt was deed er helemaal niet toe. Nu, 50 jaar later, staat mij via de diverse media een overweldigend aanbod van de meest prachtige muziek ter beschikking waaruit ik mijn persoonlijke keuzes maak die ik in speellijsten kan vastleggen en die ik iedere keer opnieuw naar behoefte kan oproepen en afspelen in de beslotenheid van mijn werk- en studiekamer. Zo zie je maar, zowel in de beperking als in de overvloed schuilt het ware leven.           

dinsdag 20 september 2022

 Nederland, september 2022.

Het is crisistijd. Meerdere bereiken binnen het maatschappelijke domein zoals het wonen, de energie, de zorg, het klimaat en de waarde van de Euro staan sterk onder druk. Er zijn hiervoor, behalve de recente oorlog tussen Rusland en Oekraïne, meerdere oorzaken aan te wijzen. Een daarvan is het neoliberale beleid onder onze langstzittende premier in Nederland waarbij het streven naar een kleinere overheid prioriteit nummer 1 was. De markt zou het allemaal wel oplossen. We zien nu de schaduwzijden van deze politiek. Om maar een enkel voorbeeld te noemen, terwijl voor de gebruikers de prijzen voor energie, zoals gas, stroom en benzine, in recordtempo stijgen, maken de producerende en leverende bedrijven recordwinsten waarmee zij hun beleggers plezieren. Een ander, niet onbelangrijk aspect is dat de Nederlandse overheid zichzelf daarbij ook als een ware ondernemer heeft opgesteld door 17.5 miljard van haar 20 miljard kuub gas opbrengst via (geheime) langlopende contracten te verkopen aan deze en gene. Zij is daarmee medeverantwoordelijk voor de exorbitante stijging van de gasprijs. Het zijn immers de simpele wetten van de markt. Als de vraag hoog is en het aanbod klein dan stijgt de prijs. Dan heb ik het nog niet eens over het forse belastingdeel binnen de huidige gasprijs die door onze overheid in rekening wordt gebracht aan iedere afnemer en waarover ik haar nog niet heb gehoord om dit bedrag voor iedere consument sterk te verlagen.

Het hierboven staande raakt direct aan onze fundamentele waarden en behoeften. Wie had het ooit voor mogelijk gehouden dat er in onze huidige tijd, met zoveel geavanceerde technologie in onze vrije westerse wereld, discussies zouden ontstaan over armoede, kilte en soberheid? Gaan we niet meer voorwaarts? Het is haast ondenkbaar om dat te beseffen. Op het moment dat ik dit artikel schrijf zie ik op mijn televisie de uitvaart van de Engelse koningin voorbijkomen. Door voorgangers van de anglicaanse kerk worden hoogdravende teksten uitgesproken die haar tot een heilige maken die Engeland en het Gemenebest ten volle heeft gediend. Zoals het Geloof uitzicht biedt op hoop, verlossing, troost en zelfs het eeuwige leven is er ook nog de Kunst die zelfs in barre tijden een vrij speelveld biedt voor onze gedachten en gevoelens om er een vorm aan te geven.

Laten we de kunst vooral levend houden.  

dinsdag 6 september 2022

 Museum Arnhem.

Na twee eerdere pogingen is het mij gelukt om een bezoek aan het Museum Arnhem te brengen. Op zondag 4 september 2022 mocht ik samen met mijn partner eindelijk genieten van het verbouwde museumpand. Via de entree kwam ik direct in het museumcafé terecht. Ik trof het zeer op deze dag, want via de openstaande deuren kon ik meteen weer door naar buiten lopen waar het gezelligheid troef was met een muzikaal optreden, met ligkussentjes, leuke zitjes en met vele stalletjes met drankjes, ijsjes en exotische hapjes. Je kon er zelfs ook bakjes met frieten laten aanrukken. Een minpuntje was echter de biologische/organische witte wijn die ik om reden van haar straffe karakter met moeite naar binnen kon werken. Na een uurtje gezelligheid werd het toch eens tijd om de tentoonstelling binnen te gaan bezoeken. Aan de twee zijden van het centraal liggende museumcafé zijn via poortjes beide tentoonstellingsruimten te bezoeken. Met onze Vriendenloterij VIP- kaart ging het scannen van ons toegangsbewijs geheel naadloos. Na eerst een doodlopende ruimte doorlopen te hebben heb ik ook de tweede ruimte bezocht. Ik dacht in mijn onschuld, in een Museum voor Beeldende kunst ook beeldende werken te gaan zien en er vervolgens ook mijn eigen gedachten over te hebben. Maar dat bleek toch een vergissing te zijn. Ik werd geconfronteerd met een bombardement aan teksten om de tentoongestelde werken op een juiste manier te duiden. Het thema van de tentoonstelling betrof meerdere maatschappelijke onderwerpen waaronder de klimaatcrisis, het slavernijverleden enzovoort. Dat Museum Arnhem de wereld gaat redden, wie gelooft dat nu. Laat de kunst toch weer vrij en onafhankelijk zijn.                 

zaterdag 13 augustus 2022

(v.h.) Pop-up Galerie B53 Oranjerie Apeldoorn

"Portret" van Nico Schulte (bewerking door Wim Streep)

Ik probeer zoveel mogelijk kennis te nemen van de beeldende werken die in musea, galeries en beurzen worden geëxposeerd. Ja, er gebeuren prachtige dingen in kunstenland. Voor mij is er echter ook een belangrijke reden, om met name het gesubsidieerde deel van het kunstcircuit kritisch te bezien. Net iets te vaak zie ik beeldende werken, waarvan de insiders de conceptuele kwaliteit hoog inschatten, maar die mij naar vorm en inhoud op geen enkele manier raken. In een poging de betekenis van deze werken toch te begrijpen, construeer ik zelf maar een concept om de betekenis van deze werken toch te kunnen duiden. Laten we wel zijn, Het kan toch niet de bedoeling zijn van de subsidiegever om de kunstliefhebbers in verwarring achter te laten en hen in raadselen te verstrikken? 

Laat ik, na het hierboven staande, ook een positieve ervaring noemen. Het betreft mijn ervaring met beeldende kunstenaars die, behoudens een enkele cursus, geen beeldende opleiding hadden gevolgd en die ik de kans gaf om te exposeren in mijn pop-up galerie B53 in de Oranjerie in Apeldoorn. Het is al weer een tijd geleden dat ik deze pop-up galerie mocht runnen in het winkelcentrum de Oranjerie in Apeldoorn, nadat ik dat ook meerdere jaren op een tweetal leegstaande locaties in Arnhem mocht doen. Tot mijn spijt moest ik de galerie in Apeldoorn tijdens de Coronacrisis sluiten. De Coronatijden lijken nu voorbij, hoewel de gepaste zorg voor een herleving daarvan aanwezig blijft. Ik blijf echter wel geïnteresseerd in een nieuwe start van de galerie op deze of op een andere locatie. Vooral de ontmoetingen met zovele personen die geen beeldende opleiding hadden genoten, maar wel hun beeldende werk op deze vrije, onafhankelijke plek wilden tentoonstellen, heeft mij bekoord. Bij de presentatie van het beeldende werk bij onze eerste ontmoeting, waarvoor zij zelf het initiatief namen, kon ik vaak direct de persoonlijke noodzaak navoelen waarom zij beeldende werken maakten. Na uiteraard ook de aangeboden werken op hun beeldende kwaliteit te hebben beoordeeld, mocht ik een plek aanbieden aan onder meer de twee religieuze zussen uit Colombia, de filmmaakster uit Iran, de studente uit Rwanda, de Rotterdamse bootwerker en de ex-politieman, beiden gewoon uit Nederland. 

Het voorgaande dat ik hier schrijf, klinkt wellicht wat discutabel, gezien mijn activiteiten als beeldend kunstenaar, die voor zijn experimentele beeldende werk meerdere malen een subsidie van de diverse overheden mocht ontvangen om zijn bizarre ideeën in binnen- en buitenland uit te kunnen voeren en gezien mijn verleden als kunstdocent (in het vo, het mbo en het hbo (o.a. oud-docent van ArtEZ), die ook redelijk ingevoerd is in het z.g. “officiële” kunstcircuit. Het is echter mijn vaste overtuiging dat de fenomenen "beeldende kunst" en "persoonlijk leven" onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden en meer aandacht verdienen.

 

vrijdag 5 augustus 2022

 Over het beeldende proces.

schaduwen op mijn kamerwand.

Ik wil beslist niet ontkennen dat de autonome beeldende kunst uit de meest diepzinnige of filosofische overwegingen haar vorm en uitdrukking kan krijgen. Deze inzichten vervolgens ook met beelden willen meedelen aan het “publiek” is haast vanzelfsprekend. Ik merk hierbij op dat het beeldend werken vanuit mijn zelf geconstrueerde concepten mij zeker niet vreemd is gezien de "experimentele" installaties die ik binnen het kunstcircuit uitvoerde. Maar laten we wel zijn, de beeldende kunst wordt immers ook gevoed door het gewone, alledaagse leven zelf. Voortdurend dringen er zich, ook bij mij, onderwerpen op die vragen om mijn aandacht om deze verder beeldend uit te werken. Deze onderwerpen ontstaan vaak op een volstrekt natuurlijke wijze uit de plekken waar ik mij de laatste jaren vaak bevind. Ik geef een enkel voorbeeld. Een van die plekken is wonderwel mijn eigen huis waar ik vaker dan voorheen vertoef. Was het eerder de Coronacrisis die mij meer aan huis bond nadat ik mijn laatste pop up- galerie mede om deze reden moest sluiten, nu is de reden voor het zitten in de voorkamer aan de oostzijde van mijn huis de zorg voor mijn prachtige 2 jarige tweelingjongens van mijn dochter waarmee ik speel, die ik voorlees en een flesje geef voordat ze in hun bedjes gaan slapen en waarna ik, enigszins vermoeid, opnieuw zittend op de bank met regelmaat door de reflectie van de zon uit het westen in de ruiten van de geparkeerde auto’s in mijn straat levendige schaduwbeelden van de bomen en planten in mijn voortuin zie verschijnen op de wanden in mijn voorkamer. Dat roept bij mij onmiddellijk de vraag op of ik dit voor mij zelf houd of dat ik dit beeldend verder ga uitwerken en zo ja hoe dan? Via foto’s, prints, video’s, tekeningen, schilderingen aanwijzingen of anderszins? ik laat het u t.z.t. weten. 

donderdag 9 juni 2022

 Museum Arnhem

Sorry, we zijn gesloten.

Het Museum Arnhem mocht ik helaas nog niet bezoeken ondanks mijn pogingen daartoe. Toen ik laatst op een zondag enkele gasten op bezoek had die slecht ter been waren en we het Museum wilden bezoeken was het onmogelijk om in de directe omgeving van het gebouw te parkeren. Toen ik dat aan een vriend vertelde antwoorde hij: "Toen de kunst nog elitair was had je dat probleem niet". Dat kan best wel kloppen, bedacht ik mij. Vroeger had ik een heuse Museumpas, nu heb ik gratis toegang met mijn Vriendenloterij Vip-kaart. Een week later bleek het Museum tijdens de Pinksterdagen tot mijn verrassing gesloten te zijn en stond ik voor een dichte deur. Blijkbaar had de directie de gevleugelde uitdrukking "Kunst na arbeid" niet in haar vizier. In de media lees ik later de reacties van zovele andere kunstliefhebbers die net zoals ikzelf teleurgesteld zijn. Pas geopend na een jarenlange kostbare verbouwing zou je een open, welwillende houding verwachten om het publiek te verwelkomen. Niets is echter minder waar. In reactie op de klachten van de vele teleurgestelde kunstliefhebbers die tijdens de pinksterdagen voor diezelfde dichte deur stonden reageerde de directie van het Museum Arnhem in de media met een mededeling dat de sluiting tijdens de Pinksterdagen een staande praktijk betrof die ook al voor de sluiting, zo’n 4 jaar geleden, zou gelden. Hoe belachelijk!  Alsof we dat als argeloze burgers zouden moeten weten. De directie voerde nog een ander excuus aan. Dit betrof haar medewerkers die na de drukke openingsweken wel toe waren aan een vrije dag. Dat 40 % van mijn inleg bij de Vriendenloterij naar Stichting Museum Arnhem gaat maakt mijn teleurstelling alleen maar groter. De reactie van de directie van dit zwaar gesubsidieerde instituut komt op mij als kil en arrogant over. Het Pinksterweekend is voor velen immers een moment bij uitstek voor o.a. een museumbezoek. Het is een regelrechte misser van de Museumdirectie die haar beleid in deze dient bij te stellen.




donderdag 10 maart 2022

 Het beeld is in het oog van de kijker.



Pergola met ingepakte pilaren.

Het meest recente project dat ik binnen de beeldende kunst ondernam betreft de illusiebeelden die ik schilderde. Het zijn beelden die nimmer expliciet, detaillistisch of zelfs realistisch worden. Het zijn beelden in hun allereerste, primitieve fase van ontstaan, zou je kunnen zeggen. Ik hanteerde daarbij meerdere thema’s. Dit zijn voornamelijk “landschappen”, maar bijvoorbeeld ook “figuren in interieur”. Binnen ieder thema bepaalde ik vooraf de specifieke beeldende kenmerken waaraan de beelden moesten voldoen, zoals voor de compositie, de contrasten, de kleur, de perspectief, etc. Je zou deze kenmerken als een soort van algoritmes kunnen opvatten. Mijn intentie was om in deze werken enkel een voorstel voor een beeld te suggereren of anders gezegd daartoe een voorzet te doen om daarmee de kijker de maximale ruimte te geven om het beeld zelf verder in te vullen met eigen associaties en zo tot een persoonlijke afbeelding te maken. Het beeld is immers in de ogen van de kijkers. De aanleiding om deze serie van werken te maken was het besef dat in onze digitale en virtuele wereld niet iedere afbeelding zonder meer waarachtig is en vertrouwd mag worden. Voor een goed begrip, deze constatering is strikt persoonlijk. Hoewel het begrip fake news actueler is dan ooit, wil ik hier als beeldend kunstenaar beslist niet de grote ziener gaan uithangen die de wereld wel even de maat gaat nemen. Ik laat hier geen eigen werken zien maar wel een geheel ander passend voorbeeld. De hierboven staande foto betreft een verbouwing van de pergola in het park waar ik dicht bij woon. Van een afstand bezien leken de ingepakte pilaren door de firma Koninklijke Woudenberg voor even sterk op Griekse beelden. Dat was mijn allereerste associatie. Bij het benaderen van de pergola zag ik vooral het plastic en het bindwerk dat het verse metselwerk moest beschermen. Al met al, het ging in bovenstaand voorbeeld om een subjectieve waarneming van een fysieke plek die direct daarna teruggekoppeld kon worden op haar "echtheid". Temeer, de pergola is daadwekelijk verbouwd, maar ook daarna had ik een alleraardigst contact met de directie van Koninklijke Woudenberg waarin zij o.a. haar werknemer beslist een kunstenaar noemde. Ja, in de virtuele, digitale wereld is het nog maar de vraag of de "waarheid" van teksten en beelden ooit nog te achterhalen is. Je zou zelfs de vraag kunnen stellen of we daar nog wel naar op zoek zijn.        


zondag 6 maart 2022

 De nieuwe wereld.

Leegstaande woontorens in China. 

Ik ben al weer een paar jaren gepensioneerd na mijn werk in het onderwijs. “Waar maak je je dan nog druk over”, zou je kunnen zeggen. Echter, niets is minder waar. Naast mijn lesgeven in de kunstvakken (o.a. ArtEZ), ben ik altijd beeldend actief gebleven en heb ik binnen het kunstcircuit vooral “experimentele” installaties uitgevoerd. En dat is nog steeds zo. Daarnaast is de laatste jaren mijn aandacht ook gegaan naar het organiseren van beeldende kunst tentoonstellingen in leegstaande panden. Naar mijn beleving is dit een ware win-win situatie om leegstand tijdelijk op een hoogwaardige wijze in te vullen zonder de beperkende last van subsidies. Actief zijn betekent ook dat je je verhoudt met de wereld en je daar vragen over stelt. Zo is mijn focus op de wereld al geruime tijd verlegd van de vanzelfsprekende media input, ik noem de reguliere Nederlandse radio- en tv-zenders, naar diverse internetzenders, zoals bijvoorbeeld WNCW in Amerika en, jawel, zelfs de muziekzender “Alles Plat” die gaat voor het lokale in Nederland. Met onder andere You Tube ontdekte ik een wereld die voor mij nieuw was. Ik neem op You Tube kennis van de vele kritische beschouwingen over onze wereld, zowel door individuele makers als door initiatieven zoals bijvoorbeeld De Nieuwe Wereld of Café Weltschmerz. Ik zie op You Tube schrijnende voorbeelden van arm/rijk tegenstellingen in zo vele landen, van absurde situaties van woningnood en openlijk drugsgebruik zoals in Amerika, maar bijvoorbeeld ook van de nieuwe Chinese zijderoute die haar arme buurlanden met grote leningen aan haar bindt terwijl China, om nummer 1 in de wereld te worden wat betreft haar BNP, niet alleen eigenaar wil worden van de delfstoffen die benodigd zijn voor de groene energietransitie, maar ook met grootschalige bouwprojecten - die voor deze ranglijst zouden meetellen - halverwege de bouw van haar ontelbare mega woontorens stopt met het afbouwen daarvan waardoor de appartementen niet meer in gebruik kunnen worden genomen op een enkele uitzondering na van een  koper van zo'n appartement die zich ondanks deze ellende gedwongen voelt om er toch te gaan wonen. Het zijn absurde beelden die onder meer gemaakt zijn door een moedige Chinese! vlogger. Hij legt niet alleen de sterk verwaarloosde bergdorpen en -steden in het westen van China in beelden vast, ook de meer religieuze plekken, die verlaten en overwoekerd zijn, hebben zijn bijzondere aandacht. Ik ben mij er van bewust dat in een globaliserende wereld via een mondiaal werkend communicatiekanaal zoals dat van You Tube de contrasten tussen de verschillende leefwerelden van mensen scherper en pijnlijker duidelijk worden. Als je beseft dat de CO2 belasting van deze hierboven genoemde grootschalige verspilling door China vele en vele malen de CO2-norm overschrijden die we in Nederland hanteren is het haast onverdraaglijk dat in Nederland bouwprojecten worden gecanceld die de woningnood, vooral onder haar jongeren, zouden kunnen oplossen. Die 900.000 nieuwe woningen gaan er dus niet komen!
Onder de zovele interessante items heb ik er hier slechts enkele genoemd. Het is zeker niet alleen maar ellende op het You Tube kanaal. Er is onder andere fantastische muziek te vinden die je op je persoonlijke speellijsten kunt bewaren, bovendien zijn er nog zovele andere categorieën zoals geschiedenis, kunst, politiek, filosofie etc. op dit kanaal te vinden die ieder vanuit verrassende invalshoeken benaderd worden en die je uiteraard met een gezonde dosis kritiek tot je kan nemen.     

zondag 27 februari 2022

 Deer Hunters

Twee Amerikaanse hertenjagers

Naast mijn experimentele beeldende installaties heb ik mij in de loop der jaren in mijn vlakke beeldende werk met verschillende thema’s verhouden. Zoals met illusiebeelden van landschappen, met toevalsbeelden zoals in de “drippings” en met talloze machinetekeningen. Een geheel ander thema dat ik ooit voor een korte tijd verkende was: “Als de wereld lelijk is, is de kunst ook lelijk”. By the way, dit thema is uiterst subjectief te noemen. In de serie getiteld “Deer Hunters” schilderde ik binnen dit thema ooit twee Amerikaanse deer hunters die met een zekere trots met hun geschoten wild poseren. Ik heb er alle begrip voor dat gepassioneerde jagers zich helemaal niet in mijn persoonlijke opvatting van dit thema herkennen die voor mij zelf leidend was om deze schilderwerken te maken. Ik vond recent de twee bovenstaande werken weer terug in mijn opslag en herinnerde mij dat ik destijds overwoog om er nog een derde jager aan toe te voegen om zo het drieluik compleet te maken. Dit heb ik nog niet gedaan. Een goede kandidaat is onze koning die graag op de uitgestrekte jachtvelden nabij Het Loo in Apeldoorn vertoeft. Misschien vindt hij het zelf ook wel een eer om vereeuwigd te worden samen met enkele van zijn  jachtvrienden. Hij hoeft daarvoor niet per se te komen poseren, of mij een foto toe te sturen van zijn jachttrofeeën. Uit mediabeelden kan ik immers eenvoudig een portret samenstellen en schilderen om deze toe te voegen aan het drieluik dat t.z.t. geëxposeerd gaat worden. Althans dat was mijn eerste gedachte. Echter, het maken van een beeldend werk, met name van een triptiek van onze koning samen met zijn jachtvrienden, is nog niet zo eenvoudig. De jachtvelden bij het Loo in Apeldoorn, The Netherlands, zijn in het jachtseizoen gesloten voor het publiek en maken het onmogelijk om onze koning met scherp te zien schieten op het wild en hem daarna, geknield met zijn prooi, te zien poseren. Ook een foto van onze koning waarbij hij door de knieën zakt is zo wie zo niet zo gemakkelijk te vinden. Koningen knielen immers niet. Gelukkig bood een filmpje op Facebook mij uitkomst waarbij de koning op koningsdag 2012 een oranje WC- pot zo ver mogelijk weggooit. Hiermee kan ik van onze koning een portret in actie schilderen om daarmee de triptiek te completeren.

          

woensdag 2 februari 2022

 A million Roses.

Parade Chinese vrouwen.

De titel hierboven is ook de titel van een muzieknummer, dat al veel langer bestaat, maar dat ik eerder nog nooit had gehoord, totdat ik het onlangs op You Tube tegenkwam. De tekst is nogal merkwaardig en handelt over een beeldend kunstenaar die uit liefde voor een vrouw al zijn schilderijen, zijn kwasten, zijn verven, zijn atelier en zijn huis verkoopt om haar uit de opbrengst daarvan een miljoen rozen te schenken. Het gaat in dit nummer om de sublieme, alles overtreffende liefde. Dat klinkt prachtig, maar ik vraag mij daarbij toch af of het wel een goed idee is om als partner alles voor de ander op te geven. Het loopt daarom ook niet goed af. De arme man verdwijnt gedesillusioneerd in de stromende regen van de nacht. De allereerste, oorspronkelijke uitvoering van dit nummer is van een zangeres uit Rusland, maar van dit nummer blijken zeer vele uitvoeringen te bestaan door verschillende artiesten, die het allen waard zijn om te beluisteren. Een van de wonderlijkste weergaven van dit nummer is een video die op You tube te vinden is waarbij een Zuid Koreaanse zangeres dit van oorsprong Russische nummer zingt bij een parade van vrouwelijke Chinese militairen. 

maandag 31 januari 2022

 Zwart Gat?

Tekenmachine 1125

In het dagelijkse leven wil ik het liefst dat alles perfect werkt. Dat geldt o.a. voor mijn huishoudelijke apparaten, mijn auto, mijn huis, etc. In mijn beeldende werk is dat een geheel ander verhaal en heb ik een tijd lang een sterke behoefte gevoeld om het begrip van de imperfectie te verkennen. Uiteraard kende ik het Japanse begrip Wabi Sabi dat zegt dat niets eeuwig, af of perfect is. Onder andere in het maken en nabouwen van verschillende apparaten zocht ik niet zozeer de schoonheid van het visuele dat in het imperfecte kan schuilen, maar vooral de onvoorspelbare werking van de apparaten die mij iedere keer weer verraste. In het project getiteld “Organische Radio’s“ waarin ik zoveel mogelijk “echte” industriële onderdelen in een radio-ontvanger, zoals weerstanden en voeding, verving door organische materialen met dezelfde e-waarde. Met in serie geschakelde plantaardige materialen en met een galvanisch energieveld stemde zo’n “radio” soms verrassend af op b.v. koortjes uit de Oekraïne of op de zender Radio Maria. Binnen ditzelfde thema voerde ik binnen het kunstcircuit ook tekenmachines uit in de vorm van beeldende installaties met meerdere tekenmachines. De constructie van deze machines was in beginsel zeer eenvoudig van opzet. Het basismodel bestond uit een simpele driepoot van zo’n 2 meter hoogte met in de top een batterij verbonden met een stroomdraad die naar het grondvlak liep om voeding te geven aan een kleine elektromotor waaraan een tekenstift bevestigd was. Met een volledig opgeladen batterij kon deze constructie niet veel meer dan min of meer een omtreklijn van een cirkelvorm tekenen. Dat zou toch wel erg saai zijn geweest. Echter, in de praktijk van het tentoonstellen gingen de tekenmachines volledig hun eigen gang en maakten zij zeer verschillende tekeningen. De reden daarvoor was dat de tekenmachines, die ogenschijnlijk identiek leken, toch op minieme details van elkaar verschilden. Na het in werking stellen van de machines ontstonden er iedere keer weer onderlinge verschillen, onder meer in de ontladingssnelheid van de batterij, in de mate van het torderen van de stroomdraad, in hoezeer de tekenstiften afsleten, in de veranderlijke subtiele bewegingen van de driepoot, etc. Deze imperfectie zou je een afwijking van het zogenaamde “perfecte model” kunnen noemen. Zij lijkt daardoor iets onvolkomens te zijn. Niets is echter minder waar. Al de imperfecte machines die ik maakte lieten ieder door hun wonderlijke gedrag op een verrassende manier een nieuw beeld of geluid, kortom een "echte" werkelijkheid zien. Die ervaring zette mij ook weer aan het denken over onze alledaagse werkelijkheid in Nederland waarin, om maar eens een voorbeeld uit b.v. het politieke bereik te noemen, allerlei beslissingen en besluiten, die vaak zijn vastgelegd in wetten, ogenschijnlijk perfect lijken maar onvoldoende of niet tijdig worden teruggekoppeld op grond van hun negatieve effecten in het dagelijkse leven van burgers. Ik noem o.a. de woningcrisis, de toeslagenaffaire en het beleid dat op grond van de koopkrachtmodellen is gemaakt. Dit heeft grote gevolgen voor individuele burgers die zich niet alleen benadeeld, maar vooral niet gekend en gehoord voelen. Nu ben ik sterk voor een maximale vrijheid op een gelijk speelveld. Maar laten we wel wezen, dit speelveld is inmiddels dank zij het neoliberale beleid van onze regering door grote externe partijen in bezit genomen. Zij werken mondiaal op digitaal en financieel gebied zonder enige democratische controle en worden vooral door invloed en rendement gedreven. Als een gevolg hiervan kunnen we enkel hopen dat hun enge modellen, systemen of algoritmen niet blijvend ons leven gaan beheersen of beschadigen. Daar bestaat veel ongerustheid over zoals tijdens de Coronacrisis zichtbaar is geworden. De afbeelding boven dit artikel heeft als titel “zwart gat”. De tekenmachines zouden vooral “zwarte gaten” getekend hebben alsof ze de crisis voorzagen. Dat is natuurlijk onzin. De titel is slechts een subjectieve, nogal zwartgallige  interpretatie achteraf, gezien vanuit het licht van de huidige crisis.