Over vertrouwen gesproken.

Poes Tommy voelt zich relaxed in de wereld van art en electronics.

Terwijl ik een artikeltje wil schrijven voor mijn blog gaat een van mijn poezen, een nogal angstig beestje die snel en venijnig kan uithalen met haar pootje, tussen mij en de laptop op haar ruggetje liggen en gaat heerlijk slapen. Ik moet haar dan wel veel aaien op haar buikje. Zij is dan het liefste beestje dat ik ken. Hiermee kom ik ook op het onderwerp waarover ik wil schrijven. Dat gaat over vertrouwen. Hoewel ik in mijn persoonlijke situatie niet direct geraakt wordt door de crisis, stel ik mij wel vragen die mij aan het denken zetten over het mandaat en het draagvlak dat de overheid nog heeft bij zovele miljoenen Nederlanders die wel degelijk de pijn voelen van de huidige economische situatie. Biedt de overheid wat betreft corona, toeslagen, inflatie, zorg, wonen, energie, klimaat, pensioenen, cultuur, immigratie, armoedebeleid en zoveel meer, nog wel een houvast voor de burger? Als je de media volgt verandert het speelveld bij het oplossen van deze en andere maatschappelijke problemen door de overheid voortdurend. De regering maakt keuzes, die in de tweede kamer worden besproken, vervolgens in de media worden gepubliceerd en die direct daarna door vele partijen in den lande op hun onvolkomenheden en zelfs hun onhaalbaarheid worden becommentarieerd. Wat daarvan te denken? Is het overheidsbeleid zo ingewikkeld geworden dat de uitvoering daarvan door haar zelf gemaakte regels en modellen, zelfs met de beste software en de snelste systemen, niet meer te behappen is met alle  gevolgen voor een zorgvuldige uitvoering daarvan voor zowel de individuele burgers als de ondernemers, die daarvan de nadelige effecten ondervinden en niet meer weten waar zij aan toe zijn? Bovendien, is onze overheid nog wel leidend op het maatschappelijke speelveld doordat zij zich op dit speelveld voortdurend met zovele grote, mondiaal werkende, commerciële partijen dient te verhouden, die hun eigen commerciële belang vooropstellen en daarmee niet zozeer het algemeen belang dienen. Ja, onze politieke partijen hebben in onze democratie weliswaar door vrije verkiezingen hun stemmen behaald, maar vervolgens gingen enkele partijen, buiten mijn zicht om, er met de buit van door en gingen een samenwerking aan om een regering te vormen die nu het overheidsbeleid bepalen. Ja, dan komen er geheel andere onderwerpen aan de orde dan waarmee in verkiezingstijd door de huidige regeringspartijen nog goed gescoord werd. Helaas slaat ook de oppositie in de 2^de kamer, ondanks kritische en zinnige argumenten bij het beoordelen van het regeringsbeleid, geen enkele deuk in het pakje boter en staat zij feitelijk buiten spel. We zullen pas over een paar maandjes bij de komende statenverkiezingen zien of deze regering nog wel enig krediet bij de burger heeft. Mijn inschatting is dat de regeringspartijen, bij een voor hen uiterst negatieve uitslag, dat betekent dat zij ook een minderheid vormen in de 1ste kamer, deze gewoon zullen negeren om hun neo- liberale beleid voort te kunnen zetten.

Ten slotte, nog heel even kort, een toelichting op dit artikel. Ik ben net als de meeste Nederlanders geen politicus of ingewijde die van de hoed en de rand weet, laat staan ook geen wetenschapper die een onderzoek heeft gedaan. Ik ben gewoon een burger die zijn gedachten voor een moment laat gaan. Uiteraard heb ik vanuit mijn werk in het kunstonderwijs en mijn activiteiten als beeldend kunstenaar een zekere affiniteit met de kunstwereld en heb daar regelmatig, o.a. op mijn blog, over geschreven. Naar mijn gevoel dient de (beeldende) kunst zo vrij en onafhankelijk mogelijk te zijn. Met name heb ik in mijn artikelen kritiek geuit, daar waar de overheid, als een belangrijke subsidiegever binnen de kunsten, zich naar mijn mening teveel inhoudelijk bemoeide met het tentoonstellingsprogramma van musea, galeries, evenementen, etc., zowel wat betreft het thema als de keuze van de kunstenaars. Recent kreeg ik nog een bericht onder ogen waarin subsidie ontvangende kunstinstellingen een convenant ondertekend zouden hebben waarin zij vooral de items van deze tijd, ik noem gender, slavernij, klimaat, immigratie en nog zo veel meer, in hun tentoonstellingsconcepten moeten opnemen. Ik zag dit beleid al eerder in de Gelderse musea maar dat ook Singer Museum Laren al om is verbaast mij. Het voedt mijn wantrouwen.