vrijdag 29 april 2016

Social Design (3)

Een Waterval.

 
Grote Waterval Sonsbeek Arnhem.

Niets is meer heilig. In het kader van de tentoonstelling Sonsbeek’16 transACTION zal de Grote Waterval als een van de mooiste voorbeelden van de Engelse Landschapsstijl in het Sonsbeekpark in Arnhem, zo willen de geruchten, genadeloos onderworpen worden aan een uiterst merkwaardige, metalen kunsttoepassing die het onbelemmerde zicht op een van de mooiste plekken in het park volledig weg zal nemen.

Als een klein meisje maakte mijn moeder ver voor de oorlog een lange busreis naar de Waterval in Arnhem. In die tijden haast een wereldwonder. De foto van haar klasje met op de achtergrond een bruisende waterval zag ik als kleine jongen voor het eerst in een fotoboek. Die foto koester ik.


Ik geef direct toe dat de Grote Waterval in het Sonsbeekpark met haar kunstmatig geconstrueerde onderdoorgang, waarbij het “natuurgeweld” van stromend water op een beheerste en veilige manier beleefd kon worden, niet meer tot de hedendaagse hoogtepunten behoort. Het kan echter niet zo zijn dat om reden van de een of andere gesubsidieerde kunstmanifestatie iedere kunsttoepassing van iedere kunstenaar op iedere plek haast vanzelfsprekend gelegitimeerd is.

Social Design (4)

Het einde van de autonome kunst.


Afbeeldingsresultaat voor ruangrupa
google image ruangrupa

Voor het internetmagazine Mister Motley interviewde Maike Peters de curatoren Ade en Farid van het collectief ruangrupa  uit Indonesië dat deze zomer de tentoonstelling SONSBEEK ’16 transACTION in Arnhem organiseert. Volgens ruangrupa bestaat autonome kunst (l’art pour l ‘art) helemaal niet. Dit is een modernistische constructie die in Indonesië nooit van invloed is geweest. In Indonesië ontstaat kunst altijd al in samenspraak met religie of maatschappij terwijl in het Westen op een gegeven moment het idee is ontstaan dat kunst op zichzelf moet staan om te reflecteren op de gebeurtenissen in de samenleving.

Het ontgaat mij volkomen waarom juist deze curatoren zijn uitgenodigd. Misschien is het omdat wij in een vrij land leven waarin de tolerantie hoogtij viert, zozeer zelfs dat we bereid zijn om ons culturele erfgoed langs de meetlat van een islamitische samenleving te leggen met als uiterste consequentie om deze historische weeffout in onze westerse beschaving als een ontaard modernisme bij het grof vuil te zetten.

Ik weet natuurlijk ook wel dat fictie geen werkelijkheid is. Maar het geeft mij toch te denken. In het boek Verworpenen van Michel Houellebecq bekeert de hoofdpersoon, een gerespecteerd literatuurwetenschapper aan de Sorbonne in Parijs zich tot het islamitische geloof op een moment dat in Frankrijk een Islamitische president aan de macht is gekomen. In ruil voor de aanvaarding van een vaste betrekking aan de nieuwe islamitische universiteit ontvangt hij een door de Saoedische regering gegarandeerd inkomen en zullen al zijn wensen, totdat hij zijn laatste adem uitblaast, vervuld worden door drie jonge maagden.

dinsdag 12 april 2016

Social Design (2)

Ruruhuis.

Verkenners met paraplu schuilen voor de regen in een bushokje.

In aanloop naar de tentoonstelling Sonsbeek’16 TransAction in Arnhem nodigt het Ruruhuis kunstenaars en publiek uit om actief deel te nemen aan een groot aantal activiteiten. De belangstelling voor de eerste Art Market was enorm. Er werd flink gedeald waarbij de kunstenaars volop knutsels en frutsels scoorden in ruil voor wat onnozele schilderwerkjes. De 1UURtentoonstelling deed in belangstelling nauwelijks hiervoor onder. De opdracht van het curatorenteam, voorwaar geen gemakkelijke, was om zelf de sokkel van je eigen werk zijn. Het was erg spannend om te zien dat de kunstenaars deze rol met verve speelden waarbij zij een uur lang op slechts een been balanceerden in volledige harmonie met hun werken in een uiterste inspanning om het toegestroomde publiek een optimale blik te gunnen op de getoonde werken.   
Het Ruruhuis gaat gelukkig nog veel meer activiteiten organiseren onder het motto Publiek, kunstwerk en kunstenaar op een directe wijze met elkaar te verbinden. Op stapel staan de volgende activiteiten waarop vanaf nu ingetekend kan worden:
Treffers zijn gewoon keiharde punten als ik met schilderijen naar Arnhemmers gooi. (Een spel).
De guts hebben om onder je werk van de laatste 10 jaar te gaan liggen. (Een uithoudingstest voor beeldhouwers).   
Kan ik beter afvegen met een olieverf- dan met een acrylwerkje? (i.s.m. de Consumentenbond).
Elkaar slaan met natte aquarellen. (Ook voor kinderen).
Pompoenzaadjes kweken. (?) 
Zie ook:  https://www.facebook.com/events/353976374773011/

donderdag 7 april 2016

Social Design

Doe eens gek.

Een van de vele flauwe RURU huis activiteiten van het Ruangrupa team in aanloop naar Sonsbeek'16. 

Nederland is cultureel gezien een ontwikkelingsland geworden. Het onderhouden van een beeldende praktijk betekent voor veel professioneel werkende kunstenaars in Nederland pure armoede in alle opzichten. In dit tijdsgewricht wordt van hen verwacht dat zij hun, in vele ogen, arrogante en soevereine houding laten varen en zich naar de samenleving openstellen. Waar het met de kunst heen moet, gaat het curatorenteam Ruangrupa uit Indonesië van de groot opgezette kunstmanifestatie Sonsbeek’16 transACTION in Arnhem in de zomer van 2016 ons precies vertellen zonder daarbij overigens de benodigde tonnen aan ontwikkelingsgelden te leveren. Dat mogen we dan wel weer zelf doen. Als ik de ontwikkelingswerkers uit Indonesië mag geloven hebben wij tot nu toe in onze westerse wereld louter kunstwerken gemaakt die niet meer dan lege, dode hulzen zijn. Echte kunstwerken worden in de visie van de curatoren enkel tot leven gewekt als niet alleen de bewoners maar ook de bezoekers van de stad, van baby tot bejaarde, bij het maakproces van de kunstwerken worden betrokken door hen uit te nodigen om mee te doen, iets toe te voegen of te veranderen, waardoor er een onophoudelijke stroom aan transacties ontstaat tussen mensen in alle soorten en maten, zo voorspelt het curatorenteam. Een kunstwerk is immers niets anders dan een ontmoetingsplek. Onze eigen kunstgeschiedenis kent vele stijlopvattingen. Een daarvan leert dat alles kunst en iedereen een kunstenaar kan zijn. Niettemin zullen er iedere keer opnieuw en tot in lengten van jaren prachtige autonome kunstwerken gemaakt blijven worden. Hebben we voor heel veel geld toch niet het Paard van Troje binnengehaald met een club die niet alleen een tentoonstelling organiseert met onaffe werken die door het publiek afgemaakt moeten worden, maar die ons ook de individualiteit van de kunstenaar heeft afgenomen?