(v.h.) Pop-up Galerie B53 Oranjerie Apeldoorn

"Portret" van Nico Schulte (bewerking door Wim Streep)

Ik probeer zoveel mogelijk kennis te nemen van de beeldende werken die in musea, galeries en beurzen worden geëxposeerd. Ja, er gebeuren prachtige dingen in kunstenland. Voor mij is er echter ook een belangrijke reden, om met name het gesubsidieerde deel van het kunstcircuit kritisch te bezien. Net iets te vaak zie ik beeldende werken, waarvan de insiders de conceptuele kwaliteit hoog inschatten, maar die mij naar vorm en inhoud op geen enkele manier raken. In een poging de betekenis van deze werken toch te begrijpen, construeer ik zelf maar een concept om de betekenis van deze werken toch te kunnen duiden. Laten we wel zijn, Het kan toch niet de bedoeling zijn van de subsidiegever om de kunstliefhebbers in verwarring achter te laten en hen in raadselen te verstrikken? 

Laat ik, na het hierboven staande, ook een positieve ervaring noemen. Het betreft mijn ervaring met beeldende kunstenaars die, behoudens een enkele cursus, geen beeldende opleiding hadden gevolgd en die ik de kans gaf om te exposeren in mijn pop-up galerie B53 in de Oranjerie in Apeldoorn. Het is al weer een tijd geleden dat ik deze pop-up galerie mocht runnen in het winkelcentrum de Oranjerie in Apeldoorn, nadat ik dat ook meerdere jaren op een tweetal leegstaande locaties in Arnhem mocht doen. Tot mijn spijt moest ik de galerie in Apeldoorn tijdens de Coronacrisis sluiten. De Coronatijden lijken nu voorbij, hoewel de gepaste zorg voor een herleving daarvan aanwezig blijft. Ik blijf echter wel geïnteresseerd in een nieuwe start van de galerie op deze of op een andere locatie. Vooral de ontmoetingen met zovele personen die geen beeldende opleiding hadden genoten, maar wel hun beeldende werk op deze vrije, onafhankelijke plek wilden tentoonstellen, heeft mij bekoord. Bij de presentatie van het beeldende werk bij onze eerste ontmoeting, waarvoor zij zelf het initiatief namen, kon ik vaak direct de persoonlijke noodzaak navoelen waarom zij beeldende werken maakten. Na uiteraard ook de aangeboden werken op hun beeldende kwaliteit te hebben beoordeeld, mocht ik een plek aanbieden aan onder meer de twee religieuze zussen uit Colombia, de filmmaakster uit Iran, de studente uit Rwanda, de Rotterdamse bootwerker en de ex-politieman, beiden gewoon uit Nederland. 

Het voorgaande dat ik hier schrijf, klinkt wellicht wat discutabel, gezien mijn activiteiten als beeldend kunstenaar, die voor zijn experimentele beeldende werk meerdere malen een subsidie van de diverse overheden mocht ontvangen om zijn bizarre ideeën in binnen- en buitenland uit te kunnen voeren en gezien mijn verleden als kunstdocent (in het vo, het mbo en het hbo (o.a. oud-docent van ArtEZ), die ook redelijk ingevoerd is in het z.g. “officiële” kunstcircuit. Het is echter mijn vaste overtuiging dat de fenomenen "beeldende kunst" en "persoonlijk leven" onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden en meer aandacht verdienen.

 

 Over het beeldende proces.

schaduwen op mijn kamerwand.

Ik wil beslist niet ontkennen dat de autonome beeldende kunst uit de meest diepzinnige of filosofische overwegingen haar vorm en uitdrukking kan krijgen. Deze inzichten vervolgens ook met beelden willen meedelen aan het “publiek” is haast vanzelfsprekend. Ik merk hierbij op dat het beeldend werken vanuit mijn zelf geconstrueerde concepten mij zeker niet vreemd is gezien de "experimentele" installaties die ik binnen het kunstcircuit uitvoerde. Maar laten we wel zijn, de beeldende kunst wordt immers ook gevoed door het gewone, alledaagse leven zelf. Voortdurend dringen er zich, ook bij mij, onderwerpen op die vragen om mijn aandacht om deze verder beeldend uit te werken. Deze onderwerpen ontstaan vaak op een volstrekt natuurlijke wijze uit de plekken waar ik mij de laatste jaren vaak bevind. Ik geef een enkel voorbeeld. Een van die plekken is wonderwel mijn eigen huis waar ik vaker dan voorheen vertoef. Was het eerder de Coronacrisis die mij meer aan huis bond nadat ik mijn laatste pop up- galerie mede om deze reden moest sluiten, nu is de reden voor het zitten in de voorkamer aan de oostzijde van mijn huis de zorg voor mijn prachtige 2 jarige tweelingjongens van mijn dochter waarmee ik speel, die ik voorlees en een flesje geef voordat ze in hun bedjes gaan slapen en waarna ik, enigszins vermoeid, opnieuw zittend op de bank met regelmaat door de reflectie van de zon uit het westen in de ruiten van de geparkeerde auto’s in mijn straat levendige schaduwbeelden van de bomen en planten in mijn voortuin zie verschijnen op de wanden in mijn voorkamer. Dat roept bij mij onmiddellijk de vraag op of ik dit voor mij zelf houd of dat ik dit beeldend verder ga uitwerken en zo ja hoe dan? Via foto’s, prints, video’s, tekeningen, schilderingen aanwijzingen of anderszins? ik laat het u t.z.t. weten.