NatLab

Science Fiction.

 

 

Nico Schulte. Pentekeningen ca. 1980. Robots en andere figuren. 

 

Ook deze tekeningen was ik vergeten toen ik ze bij het opruimen tegenkwam. Merkwaardige tekeningen. Een robot- achtige figuur die zich uit een soort wand losmaakt en een object, bestaande uit staketsels en aderen, dat lijkt te groeien in een min of meer geconditioneerde omgeving. Het is Science Fiction. Ik herinner mij de periode rond 1980 dat mij dit interesseerde. Niet veel later begon ik mijn beeldende experimenten met het terugbouwen van radio’s door zoveel mogelijk de industriële componenten daarvan te vervangen door natuurlijke, organische materialen waarbij de elektrische voeding werd opgewekt door galvanische energievelden. Het lijkt allemaal absurd, maar recent lees ik dat het onderzoek door Marjolein Helder - zie: http://www.plant-e.com/ - om elektriciteit uit planten te benutten, zeer beloftevol is. Het was ook de periode dat ik, ondanks de welwillende houding van de onderzoekers zelf, tevergeefs bij het Natlab van Philips als beeldend onderzoeker tot een overeenkomst trachtte te komen om te experimenteren met de nieuwste LCD-technieken. We weten hoe het is afgelopen met het NatLab toen Philips haar strategie wijzigde. Er is echter hoop. Ik hoorde Robbert Dijkgraaf onlangs pleiten voor een revival van zo’n plek waarbij de beste onderzoekers met de beste faciliteiten worden ondersteund. Waarom is die plek wel in Princeton en niet gewoon in Nederland?  

 

Verbeelding

Auto's.

Als je je zolder opruimt en je vindt een paar ontwerpschetsen terug die je vergeten was, dan ben je bij de eerste aanblik daarvan weer helemaal terug bij het gevoel dat je had toen je deze schetsen maakte. Supersnelle auto’s. Auto’s die je nooit hebt bezeten, die je nooit hebt kunnen kopen, maar die je wel hebt verbeeld. Het terugvinden van een herinnering aan die verbeelding is eigenlijk ook een bezit:

 

 

3 schetsen uit 1975.

 

 

 

Een hoger doel

Vernederen.



Zit ik weer eens het boek “Nooit meer slapen” van Willem Frederik Hermans te lezen. Het is een afgeschreven bibliotheekboek, vol met vlekken, aantekeningen en platgeslagen muggen. Wat dat betreft kom ik aardig in de sfeer van het boek waarin de schrijver de ellende beschrijft die hij op zijn voettocht door Lapland meemaakt. Wat "Hermans" meemaakt dient een hoger doel: zijn wetenschappelijke onderzoek wil hij afsluiten met het liefst een summa cum laude. Hogere doelen doen mensen het uiterste van zichzelf eisen. Iedere dag verleggen de professionals hun grenzen en gaan risico’s aan. Met de poten in de stront, met de handen in een gezwel, met het hoofd in de vuurlinie. Je zou wel gek zijn om deze risico’s aan te gaan zonder de voordelen daarvan te genieten met het verwerven van geld, aanzien en waardering. Je zou wel gek zijn om stompzinnige taken uit te voeren als er een hoger doel ontbreekt. Het is voor iedere bijstandstrekker vernederend als je door de overheid verplicht wordt om stompzinnige taken uit te voeren op straffe van sancties als het hogere doel volstrekt corrupt is. De overheid heeft helemaal geen banen. Ik prijs mij gelukkig dat het hogere doel van kunst in zichzelf gelegen is. Daarvoor is helemaal geen overheid nodig.

Trash XXL

Troost.

Yorkshire video David Hockney 2013.

 

Ik las een bijzonder artikel in de Volkskrant van 06 december 2013 van Sacha Bronwasser over de kunstenaar Jacobus Kloppenburg. Om meerdere redenen raakte het artikel mij. Allereerst om de ontmoeting met een tot op heden voor mij totaal onbekende kunstenaar en de aard van zijn werk dat mij bijzonder aanspreekt - vooral de recycle-gedachte - . Ik ben blij verrast dat een deel van zijn werk toch nog te zien is bij de Verbeke Foundation nadat een groot deel van zijn archief eerder in de verbrandingsoven verdwenen is. Ik hoop dat zijn werk in België veilig is, maar zeker weten doe ik dat niet helemaal. Op het terrein van de Verbeke Foundation zijn niet alleen kunstwerken aanwezig die de cyclus van leven en dood verbeelden, maar die zelf ook in ernstige mate onderhevig zijn aan de tand des tijds. Het is trouwens oppassen met verbrandingsovens. In Duiven nabij Arnhem staat er ook een. Een prachtig ding op een prachtige plek. Als David Hockney niet in Bradford geboren was zou hij geen landschappen in Yorkshire schilderen maar deze vuilverbrander die zich iedere dag dominant in nieuwe gedaanten vertoont. Een verbrandingsoven is een killer. Je wilt niet weten wat daar aan moois ongezien in verdwijnt. Ik schreef er al eerder over. Gelukkig is er troost. In het artikel lees ik dat Jacobus Kloppenburg ondanks de "Grote Ramp" gewoon is blijven doorwerken.

 

Fallus

Het moet niet gekker worden. 

Uitnodiging tentoonstelling MMKA december 2013.

 

Het is een rare tijd. Zonder enige aankondiging belanden eerst volop vulva’s in mijn mailbox, daarna zijn het talloze fallussen en tegelijkertijd moet ik mij verhouden met Zwarte Piet. Hierboven staat als voorbeeld een uitnodiging van het MMKA. Hoe krijg ik dit allemaal persoonlijk en politiek- correct op orde? Gelukkig ontving ik op Facebook een uitnodiging voor een workshop naaktmodeltekenen. De hierbij getoonde afbeelding gaf mij weer enige structuur aan mijn verwarrende gedachten. Drie krachtige jongemannen in de nationale kleuren rood, wit en blauw tekenen energiek een vrouwelijk en een mannelijk model waarbij de man, zedig gekleed in een boxershort, knielt voor de zittende, naakte vrouw en haar verleidt met een trosje druiven. En zo hoort het.

Workshop in Lichtenvoorde 2013.