Beffen (2)

Onschuldig Raam

Het is interessant om hits en reacties te krijgen op de artikelen die ik over de kunst in deze blog schrijf. De meeste hits en reacties krijg ik op een artikel met de titel “Beffen”. Blijkbaar scoort een controversiële titel erg goed en genereert daarmee extra dataverkeer. Dit is immers ook het verdienmodel van de moderne media en het is verleidelijk om daarin mee te gaan en de inhoud van de artikelen daarop af te stemmen. Het kerkraam hierboven werd mij door een lezer toegezonden. Ik ken het raam zelf niet. De oprechtheid en onschuldigheid waarmee dit raam ooit gemaakt moet zijn, kan met de kennis van de kwalijke praktijken binnen de katholieke kerk niet meer op diezelfde manier gezien worden. Dat is jammer. Het beeld zelf is niet veranderd. De interpretatie van dit beeld echter wel. We zien wat we willen zien.  

Vooroordeel

Monte Sibilla (Italië).

Als je met een auto een zeer smalle grindweg van zo'n 10 kilometer lengte afrijdt op de Monte Sibilla in Italië, een berg van meer dan 2000 meter hoogte, en er glijdt halverwege over het losse grind een andere auto van de achterzijde bij je naar binnen terwijl je net van te voren met je medepassagiers hebt gecommuniceerd dat de auto die achter je rijdt van een Nederlander is en wanneer die van een Italiaan zou zijn geweest je hem onmiddellijk voorgelaten zou hebben, stel je jezelf toch een aantal vragen waarom je dat nu eigenlijk denkt. Die Nederlander hield tot halverwege keurig afstand, zo zag ik in mijn spiegel, en zou in het restant van de afdaling ook wel afstand blijven houden, zo was mijn gedachte. Nederlanders zijn immers betrouwbare, rationele mensen. Daar kun je van op aan. Dit ondanks het feit dat ik wist dat de bestuurder na een inspannende bergwandeling bij het bergstation op de top nog een flinke fles bier had gedronken. Dit ondanks het feit dat er met name bij de "achtervolger", toch iets van een wedstrijd kan ontstaan over wie het snelst een berg kan afrijden. Dit ondanks het feit dat mijn dochter die op de achterbank zat, net even voor de aanrijding zei dat de auto achter mij verraderlijk dichtbij kwam. Gelukkig raakte niemand gewond. Had ik maar geluisterd. Nog beter: Had ik die Nederlander eerder maar voorgelaten. 
Nu houd ik veel van kunst. Het confronteert, relativeert, zet je op het verkeerde been, verrast, lenigt de geest, nodigt je uit tot introspectie en nog veel meer van die dingen. Je zou bijna gaan denken dat de kunst al je vooroordelen zou kunnen wegnemen. Niets is minder waar. Kunst leert je niets over het leven. Laat staan over vooroordelen. Maar misschien is dat ook weer een vooroordeel.     

Horizon

Een alledaags beeld.

Gezicht op Emmerich am Rhein 2012.

Een grote verscheidenheid aan allerlei verticaal gerichte objecten is zichtbaar in dit beeld van een horizon. Op de een of andere manier lijkt de hybride staat waarin onze alledaagse leefomgeving zich toont in al haar contrasten, onsamenhangendheden en irrealiteiten, meer de “normale” werkelijkheid te vertegenwoordigen dan de haast "naïeve" voorstelling die de mens van de werkelijkheid maakt vanuit haar noodzaak om die complexe omgeving te begrijpen en te ordenen. Deze naïeve voorstelling van wat een voor haar normale omgeving is, bestaat vooral uit duidelijk afgebakende en te benoemen grootheden zoals stad, land, huis, tuin, weg, hek, boom, bloem, dier, lucht, aarde, weg, rivier, etc. Je zou het een overlevingsstrategie kunnen noemen om je te wapenen tegen een wereld die steeds afstandelijker, gekker en onbegrijpelijker wordt. Het merkwaardige is dat wanneer je een "normale" wereld wilt afbeelden je behoorlijk onrealistisch zelfs surrealistisch te werk dient te gaan. Omgekeerd bestaat er veel realistische kunst die je eerder naïef zou kunnen noemen.