woensdag 27 augustus 2014

Nutteloze dingen (2)

Paus.

Het ontbreken van nutteloze dingen, zoals de siervelgen van een auto, kan vanzelfsprekend ook gekoppeld worden aan nieuwe betekenissen. Dit werkt echter alleen bij grote aantallen. Een enkele siervelg die ontbreekt heeft louter als betekenis dat deze gewoon stuk is. Als er duizend siervelgen ontbreken ben je een aso en als er honderdduizend siervelgen ontbreken gaat de hier onderliggende afspraak gelden die al deze duizenden autobezitters met elkaar hebben gemaakt. Die afspraak houdt bijvoorbeeld in dat, nu de wereld in brand staat, we onze bekommernis over al die ellende laten zien door afstand te doen van die nutteloze siervelgen. Het maakt een daad van versobering zichtbaar. Het is een eerste, kleine stap.
Voor wie geen auto heeft kan voor alle andere nutteloze dingen te rade gaan bij Google afbeeldingen. Het bevreemdt mij, het schokt mij zelfs, dat daarbij de beeltenis van de Paus net iets te vaak voorbij komt. Blijkbaar mag in onze westerse cultuur alles van waarde genadeloos ter discussie gesteld worden voor zover ze niet onze vijandige culturen raken.     

Nutteloze dingen

Siervelgen.


Ventiel

Het is een onuitputtelijk thema. Ik schreef er al eerder over in deze blog. Over al die vooringenomenheden, fixaties, codes, normen, dogma’s en clichés die ons in het leven parten spelen. Ik geef het toe, het is eigenlijk een uiterst lullig voorbeeld. Ik beken dat mij een uiterst ongemakkelijk gevoel bekroop toen ik recent de banden van mijn auto moest vernieuwen en voor even de siervelgen verwijderd had. Rijden in de zomer met een auto zonder siervelgen is immers een regelrechte aanslag op het burgerlijke fatsoen. Het zit dus ook allemaal in mij. Ik behoor vanaf nu tot de klasse van de aso’s en de minvermogenden die zo’n 0,01 % van rijdend Nederland uitmaken. In de winter is het rijden zonder siervelgen geen enkel probleem. Dan communiceer je dat je behoort tot de welvarendste klasse die met winterbanden rijdt en zich een verdiende wintersportvakantie kan permitteren.
De auto, niet meer dan een stoel op wielen met een stuur, een motor en een dak om met een zekere snelheid van A naar B te komen en daarna weer van B naar A, is een bijzonder emotioneel geladen ding. De auto is passie, avontuur, vrijheid, styling, maat, vermogen, status en nog heel veel meer. Ik besef dat de auto een miljardenindustrie vertegenwoordigt. De siervelgen gaan minstens voor vele miljoenen. Zelf rijd ik in een donkergrijze Citroen C5 Break uit 2003. Een model dat volgens de kenners geen toonbeeld van topdesign is, maar nu ik er nog eens goed naar kijk ziet mijn auto er zonder die siervelgen eigenlijk veel beter uit. Siervelgen, die komen er bij mij niet meer op. Het zijn nutteloze dingen.

vrijdag 22 augustus 2014

Kunst is niet moeilijk

 Een Tentoonstelling.

 
Isa Genzken, Basic Research 1990. 

Afgelopen weekend ben ik naar het MKK (Museum Kurhaus Kleve) geweest en heb ik de tentoonstelling met de nogal ingewikkelde titel Basic Notes on the Research Collection bezocht. Tot mijn verrassing trof ik in deze tentoonstelling een aantal werken aan van kunstenaars aan die naadloos zouden passen in mijn nog uit te geven overzicht met Recepten voor het maken van mooie kunstwerken. Deze recepten zijn gebaseerd op het vooraleerst volgen van een beperkt aantal strenge regels t.a.v. de concrete beeldende handelingen en het daarbij uitschakelen van allerlei “moeilijke” gedachten waarna zoveel mogelijk de teugels gevierd mogen worden. Ik noem het werk van Jack Pierson, Yves Zurstrassen, Andreas Slominski, Thomas Kühnapfel en vooral niet te vergeten K.O. (Karl Otto) Götz. Kunst maken kan eigenlijk iedereen. Het is een fantastische hobby.
Het aardige van beeldende kunst tentoonstellingen is dat een aantal werken zich altijd onttrekt aan de een of andere conclusie. Dat is in deze tentoonstelling niet anders. Alles dat ik hierboven beweerd heb gaat voor minstens een kunstenaar niet op: Franz Gertsch, al weer ver in de 80, met zijn prachtige schilderingen van de seizoenen.

donderdag 14 augustus 2014

Museumbezoek

Quadriennale.

Vorige week bezocht ik met mijn geliefden de tentoonstelling Quadriennale in Düsseldorf. Na eerst twee werkelijk prachtige installaties van Olafur Eliasson gezien te hebben in K20 Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen reden we in een luxe Mercedesbusje met geblindeerde ramen (bij de toegangsprijs inbegrepen) naar K21 om de tentoonstelling Unter der Erde- Von Kafka bis Kippenberger te bezoeken. We hebben de veel te vroeg overleden Martin Kippenberger erg hoog zitten, helaas is de opnieuw getoonde groteske installatie Tiefes Kehlchen uit 1991 een waar wangedrocht zonder enige zeggingskracht. Je ziet het vaker (onder andere bij Kounellis, Serra, Beuys) dat het oorspronkelijke werk aan waarachtigheid inboet als te veel anderen dan de kunstenaar zelf zich er mee gaan bemoeien door het voorfinancieren daarvan. Op de bovenste verdieping van K21 is het project van Tomas Saracenoin orbit- te zien. Een waanzinnig project om voor even te ontsnappen aan het (onder) aardse. Helaas was het project niet toegankelijk. Hier en daar lagen tussen de gigantische bollen en staalnetten enkele witte lapjes. Dat hadden we liever niet willen zien. Dat maakt zo’n groots project toch een beetje zielig.
Op hetzelfde moment vond er ook een tentoonstelling plaats in de Kunsthalle Düsseldorf, Smart New World geheten, die georganiseerd is door het INS (International Necronautical Society). Een tentoonstelling die uitermate relevant is voor het tijdsgewricht waarin wij leven. Dat is het leven in netwerken. Je moet behoorlijk wat intellectuele kracht investeren om je deze thematiek toe te eigenen. Willen we dat eigenlijk allemaal wel weten en kunst zien die niet voldoet aan het fun & entertainment principe?

 

vrijdag 1 augustus 2014

Grens (3)

Kunst of Gekte.

Beeldentuin Kröller-Müller Museum 31-07-2014. 

Vandaag even naar het Kröller-Müller Museum geweest . 'De Cirkel van Kleding', een installatie van Pet van de Luijtgaarden in de beeldentuin, is uitermate grappig en is een genot om te zien, zelfs ondanks de "linkse" boodschap in het werk met de altijd weer zo voorspelbare kritiek op de consumptiemaatschappij. Ik vergeef het de kunstenaar. Omdat de pointillist Seurat toch wel een beetje saai is, is er een programma bedacht onder de titel Studio Seurat om het geheel wat op te leuken met Meet & Greets & Performances. Niets vermoedend liep ik door de beeldentuin totdat ik aan de rand van een grasveld bij een van de bosschages een vreemde figuur tegenkwam. Geheel in het wit gekleed  bewoog hij zich nogal houterig en stootte daarbij klanken uit. Mijn eerste gedachte was dat ik met een gek te maken had. Toen ik later het programmafoldertje van Studio Seurat onder ogen kreeg  bedacht ik dat het wel eens een van de kunstenaars kon zijn. De grens tussen kunst en gekte is blijkbaar flinterdun.