Siervelgen.
Ventiel
Het is een onuitputtelijk thema. Ik schreef er al eerder
over in deze blog. Over al die vooringenomenheden, fixaties, codes, normen, dogma’s
en clichés die ons in het leven parten spelen. Ik geef het toe, het is eigenlijk
een uiterst lullig voorbeeld. Ik beken dat mij een uiterst ongemakkelijk gevoel
bekroop toen ik recent de banden van mijn auto moest vernieuwen en voor even de
siervelgen verwijderd had. Rijden in de zomer met een auto zonder siervelgen is
immers een regelrechte aanslag op het burgerlijke fatsoen. Het zit dus ook
allemaal in mij. Ik behoor vanaf nu tot de klasse van de aso’s en de minvermogenden
die zo’n 0,01 % van rijdend Nederland uitmaken. In de winter is het rijden
zonder siervelgen geen enkel probleem. Dan communiceer je dat je behoort tot de
welvarendste klasse die met winterbanden rijdt en zich een verdiende wintersportvakantie
kan permitteren.
De auto, niet meer dan een stoel op wielen met een stuur,
een motor en een dak om met een zekere snelheid van A naar B te komen en daarna
weer van B naar A, is een bijzonder emotioneel geladen ding. De auto is passie,
avontuur, vrijheid, styling, maat, vermogen, status en nog heel veel meer. Ik
besef dat de auto een miljardenindustrie vertegenwoordigt. De siervelgen gaan minstens
voor vele miljoenen. Zelf rijd ik in een donkergrijze Citroen C5 Break uit 2003.
Een model dat volgens de kenners geen toonbeeld van topdesign is, maar nu ik er
nog eens goed naar kijk ziet mijn auto er zonder die siervelgen eigenlijk veel
beter uit. Siervelgen, die komen er bij mij niet meer op. Het zijn nutteloze
dingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten