Behalve een enkele nieuwszender luister ik niet naar
Nederlandse radiozenders. Mijn voorkeur gaat al jaren lang uit naar onder meer de
Amerikaanse (internet)zender WNCW. Op mijn koptelefoon, meestal afgestemd op
deze zender, schrijf ik blogs, doe ik mijn belastingaangifte, beantwoord ik
mails, doe ik internetaankopen, denk ik na en wat al niet. Niet alleen om haar fantastische
programmering maar vooral ook om, zonder de bemoeienis van overheden en met
minimale facilitering door derden, voortdurend haar bestaan te bevechten door haar
luisteraars iedere keer opnieuw te vragen om financieel bij te dragen met vrijwillige
donaties of bijvoorbeeld met het afstaan van een oude auto. Naar mijn gevoel een
volstrekt legitieme vraag. Hoe direct wil je het contact tussen zender en
luisteraar hebben? Kom daar in Nederland eens om! Behalve voor goede doelen houden we niet van
bedelen. Zijn wij in Nederland misschien niet iets te veel gewend geraakt aan door
de overheden en de commerciële partijen gefinancierde zenders die het
radiogeluid haast gratis lijken te uit te zenden.
Wordt het niet eens tijd voor een nieuwe bezuinigingsronde? Zouden al die door de overheden gepamperde kunstinstellingen
in Nederland ook niet eens op scherp moeten gaan door eigenzinniger en brutaler
te gaan programmeren met alle risico’s van dien? Wat te denken van Het
Mondriaanfonds, een haast volledig door het Rijk gefinancierd fonds, dat
onderhand de dienst lijkt uit te maken in Nederland kunstenland en zich als een
ware kunstpaus gedraagt? Zij verstrekt onder meer subsidies aan beeldende
kunstenaars om bij te dragen aan hun inkomen, daar waar de markt niet in
voorziet. Ik zou het stil houden als
mijn aanvraag bij het Fonds zou worden gehonoreerd, het is toch een soort brevet
van onvermogen. In plaats daarvan lees ik in de media vele dankbetuigingen van
alom gewaardeerde beeldende kunstenaars die reeds een respectabele leeftijd
hebben bereikt en het toekennen van een subsidie voor bewezen talent (!) vieren
alsof ze een overwinning hebben geboekt en vervolgens door talloze
collega-kunstenaars uitbundig gefeliciteerd worden met de finale erkenning van
hun kunstenaarschap. Zijn we nog wel gezond bezig? De (politieke) vraag is
gerechtvaardigd of de taken van het Mondriaanfonds niet eens kritisch bezien moet
worden. 