Overheidskunst

Behalve een enkele nieuwszender luister ik niet naar Nederlandse radiozenders. Mijn voorkeur gaat al jaren lang uit naar onder meer de Amerikaanse (internet)zender WNCW. Op mijn koptelefoon, meestal afgestemd op deze zender, schrijf ik blogs, doe ik mijn belastingaangifte, beantwoord ik mails, doe ik internetaankopen, denk ik na en wat al niet. Niet alleen om haar fantastische programmering maar vooral ook om, zonder de bemoeienis van overheden en met minimale facilitering door derden, voortdurend haar bestaan te bevechten door haar luisteraars iedere keer opnieuw te vragen om financieel bij te dragen met vrijwillige donaties of bijvoorbeeld met het afstaan van een oude auto. Naar mijn gevoel een volstrekt legitieme vraag. Hoe direct wil je het contact tussen zender en luisteraar hebben? Kom daar in Nederland eens om!  Behalve voor goede doelen houden we niet van bedelen. Zijn wij in Nederland misschien niet iets te veel gewend geraakt aan door de overheden en de commerciële partijen gefinancierde zenders die het radiogeluid haast gratis lijken te uit te zenden.

Wordt het niet eens tijd voor een nieuwe bezuinigingsronde? Zouden al die door de overheden gepamperde kunstinstellingen in Nederland ook niet eens op scherp moeten gaan door eigenzinniger en brutaler te gaan programmeren met alle risico’s van dien? Wat te denken van Het Mondriaanfonds, een haast volledig door het Rijk gefinancierd fonds, dat onderhand de dienst lijkt uit te maken in Nederland kunstenland en zich als een ware kunstpaus gedraagt? Zij verstrekt onder meer subsidies aan beeldende kunstenaars om bij te dragen aan hun inkomen, daar waar de markt niet in voorziet.  Ik zou het stil houden als mijn aanvraag bij het Fonds zou worden gehonoreerd, het is toch een soort brevet van onvermogen. In plaats daarvan lees ik in de media vele dankbetuigingen van alom gewaardeerde beeldende kunstenaars die reeds een respectabele leeftijd hebben bereikt en het toekennen van een subsidie voor bewezen talent (!) vieren alsof ze een overwinning hebben geboekt en vervolgens door talloze collega-kunstenaars uitbundig gefeliciteerd worden met de finale erkenning van hun kunstenaarschap. Zijn we nog wel gezond bezig? De (politieke) vraag is gerechtvaardigd of de taken van het Mondriaanfonds niet eens kritisch bezien moet worden.