woensdag 25 oktober 2017
zaterdag 21 oktober 2017
Kunst op de koffie 2017
Spijkerkwartier Arnhem.
Voor het eerst heb ik in oktober 2017 de kunstmanifestatie met de
rare titel “Kunst op de Koffie” in het Spijkerkwartier in Arnhem bezocht met
plaatselijke, maar vooral ook met vele kunstenaars uit den lande die ter plekke op
bijna 50 locaties in de diverse zorgvuldig vormgegeven interieurs hun werken
toonden. Het kunstwerk gedijt geweldig als een weldadig en contrasterend artefact
naast de design meubelen en lampen, de strak gestucte wanden en de fraaie parketvloeren in de
diverse interieurs. Wat je
bijblijft van zo’n manifestatie zijn maar een paar van die plekken die zich daar net even aan onttrekken. Ik noem er drie. Een daarvan is Jans Muskee, die voorafgaande aan deze
manifestatie een grote oliekrijttekening maakte van een familie aan de
Boulevard Heuvelink die mij tijdens mijn bezoek een prachtig dubbelbeeld gaf
van deze familie die, nota bene bij aanwezigheid van de kunstenaar zelf, in levende lijve naar haar door Jans gemanipuleerde eigenbeeld keken. Prachtig! Hoe fictie en werkelijkheid door elkaar kunnen lopen, te meer daar we om een of andere gewichtige reden op het laatste moment hadden besloten om deze dag niet naar zijn solotentoonstelling in Assen af te reizen. Moedig was de performance van Mariel Smit, verleidelijk en hapklaar liggend in de vitrine
van de snackbar Dolfijn. Ook de frieten en de bamibal waren erg lekker. Als laatste noem ik de mooie performance van Mireille Tap die als een zen-meesteres zachtjes teksten
declameerde op de veranda van het huis van Egbert Bouwhuis, dat via een
steegje en het souterrain vol met heel veel dingen te bezoeken was en na een
eerste trapje leidde naar een achterkamer op de begane grond met nog heel veel meer dingen
waar ik Egbert in de voorkamer, op zijn kenmerkende, gestructureerde wijze
uitleg (ja, echt!) hoorde geven aan heel veel publiek.
vrijdag 20 oktober 2017
Roze bril
Zitbankje.
Googleimagezitbankjetweekeereenbalkjezagen
In de (voetbal)sport vinden de machinaties meestal ver buiten
het gezichtsveld van de argeloze supporters plaats. Wonderwel tasten zij het
geloof in de clubs nauwelijks aan. Ook kunstliefhebbers zien de kunst het
liefst door een roze bril en blijven van kunst genieten ondanks alle lelijke dingen die over haar in de media voorbijkomen. Kunst en Geld verdragen zich immer lastig met elkaar. Vooral daar waar
overheden zich inhoudelijk met de kunst gaan bemoeien kan er gemakkelijk een
pervers speelveld ontstaan met tegenstrijdige belangen. Ik heb het boek van Pim
van Klink met de titel “De bijzondere economie van het kunstenaarschap (AUP,2016)
er eens bij gepakt om mijn kijk op de wereld van de kunst nog eens aan te
scherpen. Onder andere de verzamelaar Bert
Kreuk met zijn terechte kritiek op Beatrix Ruf die mede daardoor haar positie als
directeur van het Stedelijk Museum Amsterdam ter beschikking stelde nadat zij
ook nog eens miljoeneninkomsten uit verschillende bijbanen, waaronder een eigen commercieel adviesbureau, had verzwegen. Als er te weinig toezicht of kritiek is kunnen er gemakkelijk ongezonde situaties ontstaan. Dat geldt vooral ook de ambtelijke wereld van kunst en cultuur waarin bovenmatig veel mensen werken in vaste banen die,
zonder zelf iets kunstzinnigs te maken, het kunstbeleid van de diverse overheden uitvoeren en daarmee de kunstagenda bepalen. Zij verzinnen met regelmaat hele rare projecten. Ja, dan trekt de kunstenaar aan
het kortste eind die met kunst en vliegwerk een inkomen bij elkaar moet harken en flauwe opdrachten moet accepteren zoals voor kleurplaten en zitbankjes. In mijn advertentiekrantje las ik dat op het verzoek van een bewoner van de Arnhemse achterstandswijk het Broek een kunstenaar samen met een projectleider met
de jonge bewoners van de wijk werkt aan het ontwerp voor zelfs een derde buurtbankje om daarmee een "olifantenpaadje" meer zichtbaar te maken en te markeren als een plek “om elkaar te ontmoeten”. Wat een onzinnig idee, wat een geldverspilling. Het lijkt onbenullig zo'n bankje, maar dit zogenaamde 'Community Art Project BANK' in het Arnhemse Broek is beslist niet gratis en loopt al gauw in de tienduizenden euro's. Dan nog liever een basisinkomen voor kunstenaars met als enige voorwaarde om regelmatig hun autonome werk te tonen in stad en provincie.
dinsdag 17 oktober 2017
Stenen
Kunstpolitiek in de regio.
Google stenen afbeelding
maandag 2 oktober 2017
Geel en Zwart zijn onze kleuren
Het beeld is in het oog van de beschouwer.
logo
Hoe geloofwaardig is de Sport eigenlijk nog? Vele actoren buiten de direct uitvoerenden - de
spelers - zijn achter de schermen aan zet en bepalen niet alleen het speelveld en de regels maar ook hoe deze te manipuleren zijn.Toch blijven wij als toeschouwers graag romantiseren. Als supporter van een voetbalclub verwacht je iedere wedstrijd weer
dat de spelers tot het uiterste gaan om te winnen van de tegenpartij door in
ieder geval een doelpuntje meer te scoren. Verliezen
doet heel veel pijn, maar iedere supporter begrijpt ook dat wanneer je strijdend
ten onder gaat of dat de tegenstander zoveel beter is het verlies toch nog
enigszins te dragen is. Als spelers er zichtbaar met de pet naar gooien voelt
dat als een doodzonde. Dan voel je je bekocht en bedrogen. Bekerwinnaar Vitesse
verloor onlangs een bekerwedstrijd van een Amsterdams amateurteam. Zonder meer
een blamage. Was het een foutje om vooraf een afspraak met de spelers te maken om,
gezien het drukke programma op drie fronten, zich niet bovenmatig in te spannen omdat
hen gezien het grote kwaliteitsverschil de overwinning toch niet kon ontgaan en
was het grote plan van de bestuurders eigenlijk niet om pas in de
volgende ronde tegen een betere tegenstander zonder gezichtsverlies het veld te
ruimen? De onverwachte uitwinst van Vitesse op de professionals van Ajax Amsterdam, de eerste wedstrijd daarna, riekt sterk naar een
gevalletje van matchfixing, een fenomeen dat de betrouwbaarheid van wedstrijduitslagen ernstig
ondermijnt en waartegen justitie in Nederland niet of nauwelijks optreedt. Het slappe spelletje dat de spelers van Vitesse en Utrecht een weekje daarna op de mat legden is van dezelfde categorie "verdacht" en doet vermoeden dat de coaches het vooraf met elkaar op een
gelijkspelletje hebben gegooid. Zelfs dan haken de supporters niet af zoals ze dat ook nu niet doen nadat Vitesse vorig seizoen de beker won die haar toegang gaf tot het spelen van Europese wedstrijden en waarvan de eerste twee wedstrijden dik verloren werden. Je zou
maar een supporter van Vitesse zijn die diep in zijn hart wenst dat zijn club
nooit aan dit avontuur was begonnen om niet tegen de volgende zeperd aan te lopen maar evenwel met angst en beven de eerstvolgende wedstrijd de ploeg blijft aanmoedigen. Mooie dingen als liefde voor de club en geloof in fair play zijn blijkbaar altijd sterker dan te (willen) weten dat er ook een wereld van het grote geld bestaat, waarvan de voetbalwereld onlosmakelijk een onderdeel
is geworden, die geheel onzichtbaar voor het grote publiek zowel legaal als illegaal op de achtergrond een beslissende rol
speelt. Het beeld is uiteindelijk in het oog van de beschouwer. Of het de waarheid is, is nog maar de vraag.
Tussen Kunst & Kitsch
Een beetje nostalgie.
Dorpsgezicht op Blaricum 1899
Behalve de "onderscheidende", vaak spuuglelijke conceptuele kunst, die enkel aanspreekt op de rede en het verstand is het misschien ook wel mijn natuurlijke afkeer van wat ook wel “politiek
correcte” kunst wordt genoemd, waarbij met name door de overheden gefinancierde
instellingen van de moderne kunstenaar verlangen de grote wereldproblemen aan de orde
te stellen en deze naar het lokale niveau te vertalen, waardoor ik mij soms gewillig mee laat voeren door de commentaren
van de deskundigen in het TV- programma Tussen Kunst & Kitsch van de AVRO op de door het publiek ingeleverde artefacten. Gelijk een bezoek aan de Tefaf in Maastricht verschaft dit programma mij eenzelfde genot om te zien hoezeer kunst gewaardeerd kan worden om haar betekenis en haar schoonheid. Mij treft in dit programma vooral ook de
beschrijving door de deskundigen van de werken en het leven van kunstenaars. Zo werd een geschilderd landschapje van de kunstenaar Breman,
die na enkele reizen en studies uiteindelijk in Laren terecht kwam en naast de
dagelijkse schilderarbeid de plaatselijke kroeg veelvuldig frequenteerde,
gewaardeerd op enkele duizenden euro’s. Een andere beschrijving rept over een
vrolijk en zorgeloos bohemienleven dat hij deelde met bevriende schilders waarmee
hij in de "Oude Brouwerij" in Blaricum dat hij aanvankelijk gehuurd
had bijzondere artiestenfeesten hield en daarna in het huisje naast de
boerderij van Mie Tak doorging met eet- en drinkpartijen. Wat moet dat toch heerlijk
zijn geweest, een onbezorgd kunstenaarsleven te kunnen leiden waarbij de
onderwerpen voor je schilderijen naast de deur liggen, je de schilderstijl,
o.a. het pointillisme, gewoon van anderen leende en de kunsthandelaar verder het werk deed.
Abonneren op:
Posts (Atom)