woensdag 25 oktober 2017

Natuur

De Wolf.

GoogleImageWolfVeluwe102017

Het heeft altijd iets kunstmatigs, iets onnatuurlijks als ik op de Hoge Veluwe een batterij aan amateur- wildfotografen zie die hun fwd- cars geparkeerd hebben op een speciaal daarvoor aangelegde plek langs de weg naar het Kröller-Müller Museum. Onder de geopende laadkleppen wachten zij geduldig met hun semi- professionele apparatuur op een seintje van de boswachter die op een plek in het gezichtsveld van de fotografen met wat voer het wild lokt. Er zullen vast wel hele mooie “natuur”-foto’s gemaakt worden die, los gezien van het gearrangeerde moment, verrassend goed op echte natuur lijken. In de meer dan veertig jaar dat ik de Hoge Veluwe bezoek heb ik trouwens nog nooit een wild beest gezien. Ik begon er zelfs aan te twijfelen of ze er wel waren en vond ze onlangs op een andere plek op de Veluwe, zomaar en onverwacht. Rijdend op de A50 vanuit Apeldoorn naar Arnhem ter hoogte van Groenendaal zag ik ze. Tientallen herten en reeën, onverstoorbaar en vreedzaam grazend op maar een paar meter afstand van de snelweg achter de afrastering. Een prachtig, lieflijk, ja zelfs “natuurlijk” beeld. Ik let er iedere keer weer op of ik ze voor een klein geluksmoment kan ontdekken als ik er met 120 km per uur langs race. Maar toen kwam plotseling het bericht in de pers dat er een verkenner, een wolf uit Duitsland is gesignaleerd op de Veluwe. Wolven lezen geen berichtjes op Blogspot of Facebook. Zij hebben het niet van mij. Zij weten in no time zelf wel waar de lekkerste hapjes te vinden zijn. De wolf zelf is niet meer gevonden, die is terug naar Duitsland om het grote nieuws te vertellen. 

zaterdag 21 oktober 2017

Kunst op de koffie 2017

Spijkerkwartier Arnhem.

Afbeeldingsresultaat voor kunst op de koffie

Voor het eerst heb ik in oktober 2017 de kunstmanifestatie met de rare titel “Kunst op de Koffie” in het Spijkerkwartier in Arnhem bezocht met plaatselijke, maar vooral ook met vele kunstenaars uit den lande die ter plekke op bijna 50 locaties in de diverse zorgvuldig vormgegeven interieurs hun werken toonden. Het kunstwerk gedijt geweldig als een weldadig en contrasterend artefact naast de design meubelen en lampen, de strak gestucte wanden en de fraaie parketvloeren in de diverse interieurs. Wat je bijblijft van zo’n manifestatie zijn maar een paar van die plekken die zich daar net even aan onttrekken. Ik noem er drie. Een daarvan is Jans Muskee, die voorafgaande aan deze manifestatie een grote oliekrijttekening maakte van een familie aan de Boulevard Heuvelink die mij tijdens mijn bezoek een prachtig dubbelbeeld gaf van deze familie die, nota bene bij aanwezigheid van de kunstenaar zelf, in levende lijve naar haar door Jans gemanipuleerde eigenbeeld keken. Prachtig! Hoe fictie en werkelijkheid door elkaar kunnen lopen, te meer daar we om een of andere gewichtige reden op het laatste moment hadden besloten om deze dag niet naar zijn solotentoonstelling in Assen af te reizen. Moedig was de performance van Mariel Smit, verleidelijk en hapklaar liggend in de vitrine van de snackbar Dolfijn. Ook de frieten en de bamibal waren erg lekker. Als laatste noem ik de mooie  performance van Mireille Tap die als een zen-meesteres zachtjes teksten declameerde op de veranda van het huis van Egbert Bouwhuis, dat via een steegje en het souterrain vol met heel veel dingen te bezoeken was en na een eerste trapje leidde naar een achterkamer op de begane grond met nog heel veel meer dingen waar ik Egbert in de voorkamer, op zijn kenmerkende, gestructureerde wijze uitleg (ja, echt!) hoorde geven aan heel veel publiek.


     

vrijdag 20 oktober 2017

Roze bril

Zitbankje.

Afbeeldingsresultaat voor zitbankje
Googleimagezitbankjetweekeereenbalkjezagen
In de (voetbal)sport vinden de machinaties meestal ver buiten het gezichtsveld van de argeloze supporters plaats. Wonderwel tasten zij het geloof in de clubs nauwelijks aan. Ook kunstliefhebbers zien de kunst het liefst door een roze bril en blijven van kunst genieten ondanks alle lelijke dingen die over haar in de media voorbijkomen. Kunst en Geld verdragen zich immer lastig met elkaar. Vooral daar waar overheden zich inhoudelijk met de kunst gaan bemoeien kan er gemakkelijk een pervers speelveld ontstaan met tegenstrijdige belangen. Ik heb het boek van Pim van Klink met de titel “De bijzondere economie van het kunstenaarschap (AUP,2016) er eens bij gepakt om mijn kijk op de wereld van de kunst nog eens aan te scherpen. Onder andere de verzamelaar Bert Kreuk met zijn terechte kritiek op Beatrix Ruf die mede daardoor haar positie als directeur van het Stedelijk Museum Amsterdam ter beschikking stelde nadat zij ook nog eens miljoeneninkomsten uit verschillende bijbanen, waaronder een eigen commercieel adviesbureau, had verzwegen. Als er te weinig toezicht of kritiek is kunnen er gemakkelijk ongezonde situaties ontstaan. Dat geldt vooral ook de ambtelijke wereld van kunst en cultuur waarin bovenmatig veel mensen werken in vaste banen die, zonder zelf iets kunstzinnigs te maken, het kunstbeleid van de diverse overheden uitvoeren en daarmee de kunstagenda bepalen. Zij verzinnen met regelmaat hele rare projecten. Ja, dan trekt de kunstenaar aan het kortste eind die met kunst en vliegwerk een inkomen bij elkaar moet harken en flauwe opdrachten moet accepteren zoals voor kleurplaten en zitbankjes. In mijn advertentiekrantje las ik dat op het verzoek van een bewoner van de Arnhemse achterstandswijk het Broek een kunstenaar samen met een projectleider met de jonge bewoners van de wijk werkt aan het ontwerp voor zelfs een derde buurtbankje om daarmee een "olifantenpaadje" meer zichtbaar te maken en te markeren als een plek “om elkaar te ontmoeten”. Wat een onzinnig idee, wat een geldverspilling. Het lijkt onbenullig zo'n bankje, maar dit zogenaamde 'Community Art Project BANK' in het Arnhemse Broek is beslist niet gratis en loopt al gauw in de tienduizenden euro's. Dan nog liever een basisinkomen voor kunstenaars met als enige voorwaarde om regelmatig hun autonome werk te tonen in stad en provincie. 
   





dinsdag 17 oktober 2017

Stenen

Kunstpolitiek in de regio.

Google stenen afbeelding

Hoezo, crisis in de kunst? Wat stenen betreft gaat het fantastisch in de cultuursector in Arnhem. Na de verbouwing van Musis Arnhem met een nieuwe concertzaal gaat ook Museum Arnhem voor twee jaar dicht om er een zaaltje aan te plakken. De herinrichting van het nieuwe Kerkplein met een ludieke bovengrondse Sint Jansbeek en een prestigieus gebouw voor het Focus Filmtheater is nu bijna afgerond. Ja, dan wil je niet aan de rand van al dit moois tegen een verloederd leeg winkelcomplex aan de Broerenstraat aankijken waarvoor de her- of verbouwplannen pas over een jaar door de nieuwe eigenaar verder zullen worden ontwikkeld. Omdat de miljoenen blijkbaar op waren kwam de Gemeente Arnhem vervolgens met het slimme idee van een z.g. culturele hotspot en vroeg aan een projectmedewerker van de Stichting Atelierbeheer Slak om op basis van een mij onbekend totaalconcept verschillende kunstinitiatieven te selecteren die, buiten hun eigen programmeringskosten, bereid zijn om ettelijke duizenden euro’s voor huur en elektriciteit neer te leggen om voor een jaartje de leegstaande winkelruimtes te mogen betrekken onder de strikte voorwaarde een voor het publiek actief en toegankelijk beleid te voeren. Als het de gemeente Arnhem werkelijk te doen was om op deze plek, ook al is het maar tijdelijk, de kunst en de cultuur te stimuleren zou er vast wel een potje met geld te vinden zijn geweest. Niettemin stonden alle gesubsidieerde kunstinitiatieven vooraan in de rij om te mogen deelnemen aan deze opleukplek in het centrum van Arnhem. Omdat er nog maar een toilet in het gehele winkelcomplex is en ook de centrale verwarmingen er uitgesloopt zijn, wordt het deze winter wel even afzien. 

maandag 2 oktober 2017

Geel en Zwart zijn onze kleuren

Het beeld is in het oog van de beschouwer.  

logo



Hoe geloofwaardig is de Sport eigenlijk nog? Vele actoren buiten de direct uitvoerenden - de spelers - zijn achter de schermen aan zet en bepalen niet alleen het speelveld en de regels maar ook hoe deze te manipuleren zijn.Toch blijven wij als toeschouwers graag romantiseren. Als supporter van een voetbalclub verwacht je iedere wedstrijd weer dat de spelers tot het uiterste gaan om te winnen van de tegenpartij door in ieder geval een doelpuntje meer te scoren. Verliezen doet heel veel pijn, maar iedere supporter begrijpt ook dat wanneer je strijdend ten onder gaat of dat de tegenstander zoveel beter is het verlies toch nog enigszins te dragen is. Als spelers er zichtbaar met de pet naar gooien voelt dat als een doodzonde. Dan voel je je bekocht en bedrogen. Bekerwinnaar Vitesse verloor onlangs een bekerwedstrijd van een Amsterdams amateurteam. Zonder meer een blamage. Was het een foutje om vooraf een afspraak met de spelers te maken om, gezien het drukke programma op drie fronten, zich niet bovenmatig in te spannen omdat hen gezien het grote kwaliteitsverschil de overwinning toch niet kon ontgaan en was het grote plan van de bestuurders eigenlijk niet om pas in de volgende ronde tegen een betere tegenstander zonder gezichtsverlies het veld te ruimen? De onverwachte uitwinst van Vitesse op de professionals van Ajax Amsterdam, de eerste wedstrijd daarna, riekt sterk naar een gevalletje van matchfixing, een fenomeen dat de betrouwbaarheid van wedstrijduitslagen ernstig ondermijnt en waartegen justitie in Nederland niet of nauwelijks optreedt. Het slappe spelletje dat de spelers van Vitesse en Utrecht een weekje daarna op de mat legden is van dezelfde categorie "verdacht" en doet vermoeden dat de coaches het vooraf met elkaar op een gelijkspelletje hebben gegooid. Zelfs dan haken de supporters niet af zoals ze dat ook nu niet doen nadat Vitesse vorig seizoen de beker won die haar toegang gaf tot het spelen van Europese wedstrijden en waarvan de eerste twee wedstrijden dik verloren werden. Je zou maar een supporter van Vitesse zijn die diep in zijn hart wenst dat zijn club nooit aan dit avontuur was begonnen om niet tegen de volgende zeperd aan te lopen maar evenwel met angst en beven de eerstvolgende wedstrijd de ploeg blijft aanmoedigen. Mooie dingen als liefde voor de club en geloof in fair play zijn blijkbaar altijd sterker dan te (willen) weten dat er ook een wereld van het grote geld bestaat, waarvan de voetbalwereld onlosmakelijk een onderdeel is geworden, die geheel onzichtbaar voor het grote publiek zowel legaal als illegaal op de achtergrond een beslissende rol speelt. Het beeld is uiteindelijk in het oog van de beschouwer. Of het de waarheid is, is nog maar de vraag.   

Tussen Kunst & Kitsch

Een beetje nostalgie.


Dorpsgezicht op Blaricum 1899

Behalve de "onderscheidende", vaak spuuglelijke conceptuele kunst, die enkel aanspreekt op de rede en het verstand is het misschien ook wel mijn natuurlijke afkeer van wat ook wel “politiek correcte” kunst wordt genoemd, waarbij met name door de overheden gefinancierde instellingen van de moderne kunstenaar verlangen de grote wereldproblemen aan de orde te stellen en deze naar het lokale niveau te vertalen, waardoor ik mij soms gewillig mee laat voeren door de commentaren van de deskundigen in het TV- programma Tussen Kunst & Kitsch van de AVRO op de door het publiek ingeleverde artefacten. Gelijk een bezoek aan de Tefaf in Maastricht verschaft dit programma mij eenzelfde genot om te zien hoezeer kunst gewaardeerd kan worden om haar betekenis en haar schoonheid. Mij treft in dit programma vooral ook de beschrijving door de deskundigen van de werken en het leven van kunstenaars. Zo werd een geschilderd landschapje van de kunstenaar Breman, die na enkele reizen en studies uiteindelijk in Laren terecht kwam en naast de dagelijkse schilderarbeid de plaatselijke kroeg veelvuldig frequenteerde, gewaardeerd op enkele duizenden euro’s. Een andere beschrijving rept over een vrolijk en zorgeloos bohemienleven dat hij deelde met bevriende schilders waarmee hij in de "Oude Brouwerij" in Blaricum dat hij aanvankelijk gehuurd had bijzondere artiestenfeesten hield en daarna in het huisje naast de boerderij van Mie Tak doorging met eet- en drinkpartijen. Wat moet dat toch heerlijk zijn geweest, een onbezorgd kunstenaarsleven te kunnen leiden waarbij de onderwerpen voor je schilderijen naast de deur liggen, je de schilderstijl, o.a. het pointillisme, gewoon van anderen leende en de kunsthandelaar verder het werk deed.