Museumbezoek

Quadriennale.

Vorige week bezocht ik met mijn geliefden de tentoonstelling Quadriennale in Düsseldorf. Na eerst twee werkelijk prachtige installaties van Olafur Eliasson gezien te hebben in K20 Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen reden we in een luxe Mercedesbusje met geblindeerde ramen (bij de toegangsprijs inbegrepen) naar K21 om de tentoonstelling Unter der Erde- Von Kafka bis Kippenberger te bezoeken. We hebben de veel te vroeg overleden Martin Kippenberger erg hoog zitten, helaas is de opnieuw getoonde groteske installatie Tiefes Kehlchen uit 1991 een waar wangedrocht zonder enige zeggingskracht. Je ziet het vaker (onder andere bij Kounellis, Serra, Beuys) dat het oorspronkelijke werk aan waarachtigheid inboet als te veel anderen dan de kunstenaar zelf zich er mee gaan bemoeien door het voorfinancieren daarvan. Op de bovenste verdieping van K21 is het project van Tomas Saraceno – in orbit- te zien. Een waanzinnig project om voor even te ontsnappen aan het (onder) aardse. Helaas was het project niet toegankelijk. Hier en daar lagen tussen de gigantische bollen en staalnetten enkele witte lapjes. Dat hadden we liever niet willen zien. Dat maakt zo’n groots project toch een beetje zielig.

Op hetzelfde moment vond er ook een tentoonstelling plaats in de Kunsthalle Düsseldorf, Smart New World geheten, die georganiseerd is door het INS (International Necronautical Society). Een tentoonstelling die uitermate relevant is voor het tijdsgewricht waarin wij leven. Dat is het leven in netwerken. Je moet behoorlijk wat intellectuele kracht investeren om je deze thematiek toe te eigenen. Willen we dat eigenlijk allemaal wel weten en kunst zien die niet voldoet aan het fun & entertainment principe?