Vernederen.
Zit ik weer eens het boek “Nooit meer slapen” van Willem Frederik
Hermans te lezen. Het is een afgeschreven bibliotheekboek, vol met
vlekken, aantekeningen en platgeslagen muggen. Wat dat betreft kom ik aardig
in de sfeer van het boek waarin de schrijver de ellende beschrijft die hij op
zijn voettocht door Lapland meemaakt. Wat "Hermans" meemaakt dient een hoger
doel: zijn wetenschappelijke onderzoek wil hij afsluiten met het liefst een
summa cum laude. Hogere doelen doen mensen het uiterste van zichzelf eisen. Iedere dag verleggen de professionals hun grenzen en
gaan risico’s aan. Met de poten in de stront, met de handen in een gezwel, met het
hoofd in de vuurlinie. Je zou wel gek zijn om deze risico’s aan te gaan zonder de
voordelen daarvan te genieten met het verwerven van geld, aanzien en waardering.
Je zou wel gek zijn om stompzinnige taken uit te voeren als er een hoger doel
ontbreekt. Het is voor iedere bijstandstrekker vernederend als je door de
overheid verplicht wordt om stompzinnige taken uit te voeren op straffe van
sancties als het hogere doel volstrekt corrupt is. De overheid heeft helemaal geen
banen. Ik prijs mij gelukkig dat het hogere doel van kunst in zichzelf gelegen
is. Daarvoor is helemaal geen overheid nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten