Over het beeldende proces.

schaduwen op mijn kamerwand.

Ik wil beslist niet ontkennen dat de autonome beeldende kunst uit de meest diepzinnige of filosofische overwegingen haar vorm en uitdrukking kan krijgen. Deze inzichten vervolgens ook met beelden willen meedelen aan het “publiek” is haast vanzelfsprekend. Ik merk hierbij op dat het beeldend werken vanuit mijn zelf geconstrueerde concepten mij zeker niet vreemd is gezien de "experimentele" installaties die ik binnen het kunstcircuit uitvoerde. Maar laten we wel zijn, de beeldende kunst wordt immers ook gevoed door het gewone, alledaagse leven zelf. Voortdurend dringen er zich, ook bij mij, onderwerpen op die vragen om mijn aandacht om deze verder beeldend uit te werken. Deze onderwerpen ontstaan vaak op een volstrekt natuurlijke wijze uit de plekken waar ik mij de laatste jaren vaak bevind. Ik geef een enkel voorbeeld. Een van die plekken is wonderwel mijn eigen huis waar ik vaker dan voorheen vertoef. Was het eerder de Coronacrisis die mij meer aan huis bond nadat ik mijn laatste pop up- galerie mede om deze reden moest sluiten, nu is de reden voor het zitten in de voorkamer aan de oostzijde van mijn huis de zorg voor mijn prachtige 2 jarige tweelingjongens van mijn dochter waarmee ik speel, die ik voorlees en een flesje geef voordat ze in hun bedjes gaan slapen en waarna ik, enigszins vermoeid, opnieuw zittend op de bank met regelmaat door de reflectie van de zon uit het westen in de ruiten van de geparkeerde auto’s in mijn straat levendige schaduwbeelden van de bomen en planten in mijn voortuin zie verschijnen op de wanden in mijn voorkamer. Dat roept bij mij onmiddellijk de vraag op of ik dit voor mij zelf houd of dat ik dit beeldend verder ga uitwerken en zo ja hoe dan? Via foto’s, prints, video’s, tekeningen, schilderingen aanwijzingen of anderszins? ik laat het u t.z.t. weten.