Het einde van de autonome kunst.
google image ruangrupa
Voor het internetmagazine Mister Motley interviewde Maike
Peters de curatoren Ade en Farid van het collectief ruangrupa uit Indonesië dat deze zomer de
tentoonstelling SONSBEEK ’16 transACTION in Arnhem organiseert. Volgens
ruangrupa bestaat autonome kunst (l’art
pour l ‘art) helemaal niet. Dit is een modernistische constructie die in
Indonesië nooit van invloed is geweest. In Indonesië ontstaat kunst altijd al
in samenspraak met religie of maatschappij terwijl in het Westen op een gegeven
moment het idee is ontstaan dat kunst op zichzelf moet staan om te reflecteren
op de gebeurtenissen in de samenleving.
Het ontgaat mij volkomen waarom juist deze curatoren zijn
uitgenodigd. Misschien is het omdat wij in een vrij land leven waarin de
tolerantie hoogtij viert, zozeer zelfs dat we bereid zijn om ons culturele
erfgoed langs de meetlat van een islamitische samenleving te leggen met als
uiterste consequentie om deze historische weeffout in onze westerse beschaving als
een ontaard modernisme bij het grof vuil te zetten.
Ik weet natuurlijk ook wel dat fictie geen werkelijkheid is.
Maar het geeft mij toch te denken. In het boek Verworpenen van Michel Houellebecq
bekeert de hoofdpersoon, een gerespecteerd literatuurwetenschapper aan de
Sorbonne in Parijs zich tot het islamitische geloof op een moment dat in
Frankrijk een Islamitische president aan de macht is gekomen. In ruil voor de
aanvaarding van een vaste betrekking aan de nieuwe islamitische universiteit ontvangt
hij een door de Saoedische regering gegarandeerd inkomen en zullen al zijn wensen,
totdat hij zijn laatste adem uitblaast, vervuld worden door drie jonge maagden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten