Doe eens gek.
Een van de vele flauwe RURU huis activiteiten van het Ruangrupa team in aanloop naar Sonsbeek'16.
Nederland is cultureel gezien een ontwikkelingsland
geworden. Het onderhouden van een beeldende praktijk betekent voor veel
professioneel werkende kunstenaars in Nederland pure armoede in alle opzichten.
In dit tijdsgewricht wordt van hen verwacht dat zij hun, in vele ogen, arrogante en
soevereine houding laten varen en zich naar de samenleving openstellen. Waar
het met de kunst heen moet, gaat het curatorenteam Ruangrupa uit Indonesië van
de groot opgezette kunstmanifestatie Sonsbeek’16 transACTION in Arnhem in de zomer van 2016 ons precies vertellen zonder daarbij overigens
de benodigde tonnen aan ontwikkelingsgelden te leveren. Dat mogen we dan wel weer
zelf doen. Als ik de ontwikkelingswerkers uit Indonesië mag geloven hebben wij tot
nu toe in onze westerse wereld louter kunstwerken gemaakt die niet meer dan lege,
dode hulzen zijn. Echte kunstwerken worden in de visie van de curatoren enkel
tot leven gewekt als niet alleen de bewoners maar ook de bezoekers van de stad,
van baby tot bejaarde, bij het maakproces van de kunstwerken worden betrokken
door hen uit te nodigen om mee te doen, iets toe te voegen of te veranderen,
waardoor er een onophoudelijke stroom aan transacties ontstaat tussen mensen in
alle soorten en maten, zo voorspelt het curatorenteam. Een kunstwerk
is immers niets anders dan een ontmoetingsplek. Onze eigen kunstgeschiedenis kent
vele stijlopvattingen. Een daarvan leert dat alles kunst en iedereen een kunstenaar
kan zijn. Niettemin zullen er iedere keer opnieuw en tot in lengten van jaren prachtige
autonome kunstwerken gemaakt blijven worden. Hebben we voor heel veel geld toch
niet het Paard van Troje binnengehaald met een club die niet alleen een
tentoonstelling organiseert met onaffe werken die door het publiek afgemaakt
moeten worden, maar die ons ook de individualiteit van de kunstenaar heeft
afgenomen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten