Troost.
Grottekening.
Sommigen zien de muziek, anderen weer de film, de dans, de
literatuur, het toneel, de productie van allerlei content voor internet- en
televisie, ja zelfs de musical als de hoogste kunstvorm. De beeldende
kunst heeft in al dit geweld inmiddels afgehaakt. In de afgelopen jaren zijn er talloze
artikelen in de media verschenen die het einde aankondigden van de kunst, lees: de beeldende
kunst. In dit tijdperk van voortdurende, overspannen visuele
prikkels op het terrein van design, marketing, gamen, etc. lijkt de autonome beeldende
kunst er niet meer toe te doen en niet meer, zoals voorheen, onderscheidend,
provocerend of richtinggevend te zijn en daarmee deel uit te maken van ons cultureel
erfgoed. Dank zij, of eerder ondanks, een enorm marketingpotentieel waarbij de financiële
en institutionele belangen in de beeldende kunsten het voortouw nemen, trekken anno
2015 de dode kunstenaars Rembrandt en van Gogh en een klein aantal 70+
kunstenaars zoals Herman de Vries, Armando en Jan Cremer, die ik allen overigens zeer
waardeer, de kar. Dit kan toch niet waar zijn. Gekker moet het niet worden! Persoonlijk
zie ik de autonome beeldende kunst als de hoogste kunstvorm. In de oude grottekeningen vind ik iedere keer opnieuw troost. Zij geven ons een reflectie op ons leven en staan daarmee aan het begin van wat nu de beeldende kunst is. Waar zijn de kunstenaars van nu?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten