Social Design (10)

De kunst en de voetafdruk.

Tekening kruispunt.

Het is grappig om te zien hoe in het Arnhemse haast iedereen over elkaar heen buitelt met superlatieven om de tentoonstelling Sonsbeek’16 Transaction te duiden nog voordat de tentoonstelling goed en wel op gang is gekomen. Met een enkel stukje in het landelijke dagblad NRC, waarin de curatorengroep ruangrupa een forse veer in haar achterste wordt gestoken omdat zij de vraag “wat nu eigenlijk kunst is” geheel overbodig heeft gemaakt, lijkt iedere dialoog bij voorbaat in de kiem gesmoord te worden omdat het woord of begrip kunst, vanaf nu werkelijk van alles of helemaal niets betekent, van iedereen is behalve de kunstenaar zelf, maar toch ook nog wel een beetje leuk moet zijn. De oproep van de curatoren voor het vrij uitwisselen van ideeën, is daarmee een loze kreet geworden omdat iedere kritiek die het eigen feestje onherroepelijk zal verstoren, ofwel niet gehoord, ofwel verdacht zal worden gemaakt.

Een van de plekken die alom geroemd wordt is de constructie die een van de kunstenaars over de waterval in Sonsbeek bouwde. Niet alleen ontneemt de constructie zonder enige compassie het zicht op een prachtige waterval in de Engelse Landschapsstijl, het bouwsel geeft ook onderdak aan een zogenaamde “bank” die “biljetten” uitgeeft die de ecologische waarde aangeven van een stukje bedreigde aarde. Ik zou zeggen tegen de maker, ga eens down to earth en situeer dat stukje aarde op de plek van het eigen bouwsel en neem dat als uitgangspunt voor een ecologische voetafdruk. Niet het ideologische, maar het concrete project is hier gevraagd met alles erop en er aan. Met materialen als bijvoorbeeld aluminium en plexiglas, opbouw, arbeid, afval en organisatie van het specifieke project, management expo Sonsbeek’16 incl. communicatie, marketing, vliegreizen Nederland-Indonesië, etc. En natuurlijk ook het integraal publiceren van die handel!
Ik weet, het klinkt een beetje hard. Liever laat ook ik mij meevoeren door het artikel in NRC: het water ruist, de bankbiljetten knisperen, het zonlicht dat gefilterd door bladeren en plexiglas naar binnenvalt, is blauw, paars en groen.