Liefde?
Googleimagelove
Nadat Jan Dibbets zich al eerder in een historische lijn
plaatste als opvolger van het licht van Rembrandt doet Jeroen
Krabbe hetzelfde kunstje nog een keer over. Ach, wat geeft het eigenlijk, het
staat iedere kunstenaar immers vrij om welke context dan ook te geven aan zijn of haar beeldende
werk, bijvoorbeeld door zich in een directe lijn te plaatsen met de groten der
aarde in de hoop daarmee een plek in de kunstgeschiedenis te veroveren. Het begint
overigens wel op te vallen dat ook door derden, werkzaam in of betrokken bij de
kunstwereld vanuit politieke, commerciële
of institutionele motieven behoorlijk wat context om kunstwerken heen wordt
geweven dat geen enkele relatie meer heeft met de intrinsieke kwaliteit van de
werken, ja zozeer zelfs dat de context, bijvoorbeeld een programma van eisen en
voorwaarden, voorwaardelijk wordt voor het ontwikkelen en uitvoeren van nieuwe werken. Dit is werkelijk het aller slechtste
scenario waarbij diep wordt ingegrepen in een onafhankelijk, autonoom
maakproces dat de beeldende kunst zo eigen is. De voorbeelden zijn legio, laat
ik er eens twee noemen. Om reden van haar subsidiegevers, meestal
overheden, lijken (inter-)nationale
tentoonstellingen van beeldende kunst anno 2016/7 besmet te zijn met een
politiek correct virus, dat van kunstenaars vraagt om met hun werk de tegenstellingen
in de wereld, zowel religieus van aard als tussen rijk en arm, in een beeldende
vorm te agenderen. Een ander voorbeeld waarbij ik spontaan aansloeg kwam ik
tegen toen ik de tekst las bij de aankondiging van de eindexamenexpositie van BEAR
(v.h. Fine Art) van een Hogeschool voor
de Kunsten te Arnhem. Het werk van al die individuele afstudeerders zou gaan om LIEFDE. Krijg nou wat!
