Supermarktogen

Moestuin.



Moestuin met rabarber Doorwerth.

 

Afgelopen weekend bezocht ik Kasteel Doorwerth, in de buurt van Arnhem, waar ik vroeger wel eens geweest was toen mijn zoon nog in zijn riddertijd verkeerde. Het kasteel kon mij niet echt boeien. Wel de prachtige moestuin, onderhouden door vrijwilligers, met een grote variatie aan vruchten, kruiden en groenten. Topzware fruitbomen, gigantische kolen en intens kleurige rabarberstelen boden mijn oog weldadige contrasten in kleuren, groeiwijzen en structuren. Wat is het dat ik zo verrast ben door een eenvoudige moestuin die op mij plotseling zo'n indruk maakt? Het antwoord is net zo eenvoudig. Mijn ogen kennen de oorsprong van het voedsel niet dat ik koop. Ik heb last van supermarktogen die gewend zijn aan industrieel geteeld, verwerkt en verpakt voedsel dat mij iedere dag opnieuw door retailers, marketeers en biotechnici wordt aangeboden.

Hybrid World

Experiment.

Detail experiment hybride radio-ontvanger 1990.

 

Onlangs kwam ik een foto tegen die ik ooit maakte van een van de vele experimenten die ik in de jaren negentig uitvoerde om onderdelen van radio-ontvangers te vervangen door organische, natuurlijke materialen. Deze ontvangers stemden prettig doch chaotisch af op onbekende zenders. Hoewel we dat sinds Einstein en Bohr honderd jaar geleden eigenlijk al wisten, is die in eerste instantie absurde, hybride wereld nu onze normale, echte wereld geworden.

Camera

Imagoschade.

 

Toen ik een jaar geleden een videocamera kocht was het mijn intentie om iedere dag mijn camera mee te nemen om onverwachte gebeurtenissen vast te leggen. Die gebeurtenissen zouden dan weer een aanleiding kunnen zijn voor een verhaal of een blog. Om de simpele reden dat ik mijn camera vergeten was of dat deze niet opgeladen was heb ik er een flink aantal gemist. Ik noem twee van die gebeurtenissen:

 

- Rijdend vanuit Oosterbeek naar Doorwerth kwam ik onlangs ter hoogte van de rotonde een groep soldaten in volle bepakking tegen die zich in een lang lint op steps verplaatsten. Het was een koddig gezicht. Meerdere soldaten keken in het voorbijsteppen in mijn richting met een grote glimlach, alsof wij elkaar heel goed begrepen. Talibanstrijders zouden, zo was mijn eerste gedachte, van deze trainingsmethode beslist niet onder de indruk zijn. Mijn tweede gedachte was dat een beetje soldaat deze lachwekkende voorbereiding op missies in het buitenland zou moeten kunnen weigeren. 

- Bij een bezoek aan Kleef kwam ik vorige week een podium tegen waarop Guido Westerwelle, voormalig voorzitter van de FDP en minister van Buitenlandse Zaken van Duitsland een hartstochtelijke verkiezingstoespraak hield over vrijheid en democratie waarvoor het geld toch eerst verdiend zal moeten worden in het midden –en kleinbedrijf voordat we het kunnen uitgeven, zo was de boodschap. Voor het overige schetste de heer Westerwelle een waar doemscenario: "Als we niet alles op alles zetten gaan we het in arbeidsproductiviteit verliezen van de voormalige ontwikkelingslanden". "Duitsland is weliswaar groot in Europa, maar is klein in de wereld". Het is een uiterst negatief zelfbeeld waarvan je schrikt als dit hoort. Daar doet de kwinkslag die de heer Guido Westerwelle aan het einde van zijn toespraak maakte niets aan af: "Zoals de minister van buitenlandse zaken van Luxemburg zei tegen zijn ambtsgenoot van China: Wij vertegenwoordigen samen een kwart van de wereldbevolking". 

Misschien is het achteraf wel goed geweest dat ik mijn camera niet bij me had en heb ik daarmee de mogelijke reputatieschade van betrokkenen voorkomen.

 

The Graffity Code

Zoom a Dripping.

 



Detail (random) Dripping. 

 

 

Als je inzoomt op een ”dripping” kom je onverwachte kleur- en vormconfiguraties tegen, die door het toeval zijn ontstaan bij het herhaald druppelen van verf op een oppervlak. Het verbaast mij dat graffiti-kunstenaars, in al hun vrijheid, vaak een soort van leesbaarheid nastreven wat betreft hun onderwerp, stijl, handschrift etc. Waarom leggen zij zichzelf die beperking op? Is er in alle vrijheid toch iets van een soort van code ontstaan om hoe dan ook een persoonlijk, visueel spoor achter te laten in die vreselijke anonieme wereld zoals onze huisdieren dat met hun geur doen? Waarom is graffiti zo voorspelbaar, vervelend en saai? Waarom wordt er niet lustig op los gespoten met het verstand op nul in een bombardement van kleurendruppels in allerlei richtingen?

 

 

Taskforce

Restmateriaal.

 
 

 Compositie IX van restmateriaal. 15 x 15 cm.

 

De laatste maanden houd ik mij onder andere bezig met het selecteren en het verzorgen van het beeldende werk op papier dat ik een tiental jaar geleden maakte. Het lag in dikke stapels, pakken en rollen op zolder. Als je door de tijd enige afstand hebt gekregen tot je eigen beeldende werk en je ontmoet dat werk vele jaren later opnieuw, is de verrassing groot om, naast vele aanzetten en mislukkingen, ik kan het niet ontkennen, vaak prachtige all-over structuren, drippings en overvloeiers te ontdekken die ik toen maakte. Dat geldt zelfs voor een deel van het restmateriaal dat na het kadreren en inlijsten overblijft uit al dit “vergeten” werk. Ik kan iedere kunstenaar aanraden af en toe het eigen creatieve verleden op te schonen, de rommel op te ruimen en de parels te koesteren. Wellicht zou een nader te formeren taskforce van kunstvrienden, kunstenaars en kunstprofessionals in wisselende samenstelling daarbij behulpzaam kunnen zijn om die parels te selecteren en daarmee te behoeden voor een anonieme afvoer naar de afvalverbrander in Duiven. Een bijkomend effect is dat overtollige lijsten, linnendoeken of verfmaterialen vrijkomen en eventueel tegen betaling gedeeld kunnen worden met andere kunstenaars. Daarvoor bestaat een heel mooi initiatief in deze tijden van crisis in de vorm van een kunstenaarsbenodigdhedenmarkt. Op 28 september 2013 wordt er een gehouden in de Lommerd (Spijkerkwartier, Arnhem). Info: jolanda@dekleinvakwinkel.nl