Wat betreft B53.

Sommigen vragen ons wel eens, bestaan jullie nog? Het antwoord is: ja zeker wel. Behoudens de initiatieven die we ook buiten een tijdelijke ruimte ontplooien, is de intentie is nog steeds sterk aanwezig om weer, net als voorheen, een nieuwe leegstaande ruimte in Arnhem e.o. te verwerven om er tentoonstellingen te maken waarin we beeldende werken van hedendaagse kunstenaars tonen. We doen daar nog steeds moeite voor, we blijven daarom ook met vele partijen in contact, maar het is ons echter nog niet gelukt om een geschikte plek te vinden. Het liefst willen we daarbij, zoals we dat eerder ook al deden, zonder een enkele overheidssubsidie werken om in alle vrijheid, zonder beperkende voorwaarden, het “beste” individuele werk, dat wordt gemaakt door zovele interessante beeldende kunstenaars, aan het publiek te tonen. De website van B53 (v.h. VM23), www.b53.nl, en de pagina op Facebook handhaven we voorlopig. Als je daar eens op terugkijkt zie je hoeveel mooie momenten er in de tijd zijn vergleden. Graag willen we er weer vele nieuwe momenten aan toevoegen, met nieuwe werken, verrassende evenementen, leerzame bijeenkomsten, interessante lezingen, etc.

We blijven openstaan voor suggesties. Je kunt mij mailen op: nicoschulte1949avereest@gmail.com .   

 Even een leerzaam kunstreisje gemaakt.

Op zaterdag j. l. ben ik met een vriend in zijn snelle Audi meegereisd, eerst naar Düsseldorf om er een prachtige overzichtstentoonstelling met vele, mij nog onbekende, werken van onze grote kunstenaar Mondriaan te zien en vervolgens zijn we naar Keulen gereden om de beurs Art Cologne te gaan bezoeken. Als curator van een nieuwe tentoonstelling die mijn vriend binnenkort presenteert in het Cobramuseum wilde hij daar o.a. met verschillende galeriehouders op de beurs spreken om een aantal werken te reserveren die hij graag in zijn tentoonstelling wilde tonen. Voor mij was al dit voorwerk, en vooral ook al de moeite die moet worden gedaan om de tentoonstelling  te maken die je voor ogen hebt, een eyeopener. ik ken mijn vriend al vele jaren sinds onze opleiding aan de kunstacademie in Arnhem en we hebben elkaar met regelmaat ontmoet in vele bezoeken over en weer en in vakanties. Hij heeft jarenlang als curator in het Stedelijk Museum Amsterdam gewerkt. Zelf heb ik vooral in het middelbaar onderwijs en in het kunstonderwijs (o.a. ArtEZ) gewerkt en was ik daarnaast als beeldend kunstenaar actief met experimentele installaties, zoals o.a. met organische radio's en tekenmachines. Ook organiseerde ik de afgelopen jaren meerdere tentoonstellingen in leegstaande panden. Hoewel ik vele beurzen in de loop der jaren heb bezocht, had ik als kunstenaar met niet-verkoopbaar werk en als niet-koper geen enkele behoefte aan een gesprek. Het was voor mij wel verrassend om de gesprekken te volgen die hij op de beurs in Keulen, Art Cologne geheten, voerde met de verschillende galeriehouders. Zonder enige uitzondering waren het bevlogen kunstliefhebbers. Maar uiteraard gaat het op een beurs vooral ook om het commerciële aspect. Wat mij in het bijzonder opviel op deze beurs was de afwezigheid van zovele jonge, veelbelovende talenten. Wellicht moeten we daarvoor toch naar Berlijn of elders. Het merendeel van de werken die op de beurs Art Cologne werden getoond hadden een signatuur van de grote, bekende meesters, zoals je deze in de kunstgeschiedenisboeken tegenkomt. Prijzen van 10.000- den, 100.000- den tot meer dan een miljoen euro waren geen uitzondering voor de vaak (niet)topwerken van deze kunstenaars. Hier is de markt nadrukkelijk aan zet. Immers, wat uniek is en een culturele (kunstzinnige) waarde heeft gekregen, onder meer door de kunstinstellingen zelf en ook door alle andere betrokkenen, zoals critici, schrijvers, etc., heeft daarmee onlosmakelijk ook een geldelijke waarde gekregen die blijkbaar zeer interessant is voor de beleggers. Kortom, het was een hele mooie dag met weer heel veel stof tot nadenken.           

Over vertrouwen gesproken.

Poes Tommy voelt zich relaxed in de wereld van art en electronics.

Terwijl ik een artikeltje wil schrijven voor mijn blog gaat een van mijn poezen, een nogal angstig beestje die snel en venijnig kan uithalen met haar pootje, tussen mij en de laptop op haar ruggetje liggen en gaat heerlijk slapen. Ik moet haar dan wel veel aaien op haar buikje. Zij is dan het liefste beestje dat ik ken. Hiermee kom ik ook op het onderwerp waarover ik wil schrijven. Dat gaat over vertrouwen. Hoewel ik in mijn persoonlijke situatie niet direct geraakt wordt door de crisis, stel ik mij wel vragen die mij aan het denken zetten over het mandaat en het draagvlak dat de overheid nog heeft bij zovele miljoenen Nederlanders die wel degelijk de pijn voelen van de huidige economische situatie. Biedt de overheid wat betreft corona, toeslagen, inflatie, zorg, wonen, energie, klimaat, pensioenen, cultuur, immigratie, armoedebeleid en zoveel meer, nog wel een houvast voor de burger? Als je de media volgt verandert het speelveld bij het oplossen van deze en andere maatschappelijke problemen door de overheid voortdurend. De regering maakt keuzes, die in de tweede kamer worden besproken, vervolgens in de media worden gepubliceerd en die direct daarna door vele partijen in den lande op hun onvolkomenheden en zelfs hun onhaalbaarheid worden becommentarieerd. Wat daarvan te denken? Is het overheidsbeleid zo ingewikkeld geworden dat de uitvoering daarvan door haar zelf gemaakte regels en modellen, zelfs met de beste software en de snelste systemen, niet meer te behappen is met alle  gevolgen voor een zorgvuldige uitvoering daarvan voor zowel de individuele burgers als de ondernemers, die daarvan de nadelige effecten ondervinden en niet meer weten waar zij aan toe zijn? Bovendien, is onze overheid nog wel leidend op het maatschappelijke speelveld doordat zij zich op dit speelveld voortdurend met zovele grote, mondiaal werkende, commerciële partijen dient te verhouden, die hun eigen commerciële belang vooropstellen en daarmee niet zozeer het algemeen belang dienen. Ja, onze politieke partijen hebben in onze democratie weliswaar door vrije verkiezingen hun stemmen behaald, maar vervolgens gingen enkele partijen, buiten mijn zicht om, er met de buit van door en gingen een samenwerking aan om een regering te vormen die nu het overheidsbeleid bepalen. Ja, dan komen er geheel andere onderwerpen aan de orde dan waarmee in verkiezingstijd door de huidige regeringspartijen nog goed gescoord werd. Helaas slaat ook de oppositie in de 2^de kamer, ondanks kritische en zinnige argumenten bij het beoordelen van het regeringsbeleid, geen enkele deuk in het pakje boter en staat zij feitelijk buiten spel. We zullen pas over een paar maandjes bij de komende statenverkiezingen zien of deze regering nog wel enig krediet bij de burger heeft. Mijn inschatting is dat de regeringspartijen, bij een voor hen uiterst negatieve uitslag, dat betekent dat zij ook een minderheid vormen in de 1ste kamer, deze gewoon zullen negeren om hun neo- liberale beleid voort te kunnen zetten.

Ten slotte, nog heel even kort, een toelichting op dit artikel. Ik ben net als de meeste Nederlanders geen politicus of ingewijde die van de hoed en de rand weet, laat staan ook geen wetenschapper die een onderzoek heeft gedaan. Ik ben gewoon een burger die zijn gedachten voor een moment laat gaan. Uiteraard heb ik vanuit mijn werk in het kunstonderwijs en mijn activiteiten als beeldend kunstenaar een zekere affiniteit met de kunstwereld en heb daar regelmatig, o.a. op mijn blog, over geschreven. Naar mijn gevoel dient de (beeldende) kunst zo vrij en onafhankelijk mogelijk te zijn. Met name heb ik in mijn artikelen kritiek geuit, daar waar de overheid, als een belangrijke subsidiegever binnen de kunsten, zich naar mijn mening teveel inhoudelijk bemoeide met het tentoonstellingsprogramma van musea, galeries, evenementen, etc., zowel wat betreft het thema als de keuze van de kunstenaars. Recent kreeg ik nog een bericht onder ogen waarin subsidie ontvangende kunstinstellingen een convenant ondertekend zouden hebben waarin zij vooral de items van deze tijd, ik noem gender, slavernij, klimaat, immigratie en nog zo veel meer, in hun tentoonstellingsconcepten moeten opnemen. Ik zag dit beleid al eerder in de Gelderse musea maar dat ook Singer Museum Laren al om is verbaast mij. Het voedt mijn wantrouwen.       

 

 Big Art

Wand met gevlochten materiaal en licht

Het tentoonstellingsinitiatief Big Art in de v. m. Bijlmer Bajes in Amsterdam, die ik op zondag 6 november 2022 bezocht, was een echte topper. Zelden heb ik zoveel publiek gezien dat op een tentoonstelling afkwam. Zij hebben in het volledig gestripte gebouw, gelijk mijn eigen ervaring, in een uiterst levendige sfeer genoten van de vele verrassende werken en installaties van zowel ontwerpers als beeldende kunstenaars. Het doet mij goed dat het accent van de curatoren lag op het visuele en het beeldende. Kom daar maar eens om in de wereld van de gesubsidieerde en geïnstitutionaliseerde kunst, die mij nadrukkelijk moeten leren om een bewuste burger te worden, maar die het beeldend zozeer laten afweten. De kunst zou in deze verwarrende tijden toch volledig vrij en onafhankelijk moeten kunnen zijn. Uiteraard staat het volkomen vrij dat individuele kunstenaars hun maatschappelijke betrokkenheid tonen als zij daar zelf voor kiezen  

Even terzijde: Op internet is Big Art goed te vinden.