Dope(2)

My Cat Tommy.

Deze video heeft niets te maken met dit bericht. Behalve dat mijn poes veel aandacht vroeg toen ik dit bericht schreef. We kunnen veel leren van dieren.

De oogst was wat mager in 2012. Mij was het nog niet echt opgevallen maar Sportief Nederland wil op de eerstkomende Olympische Spelen veel meer (gouden) medailles. Hoe absurd! De DDR ging ons ooit voor en we weten hoe dat afgelopen is. Niettemin zal er door Nederland opnieuw vol op dit traject ingezet worden. Dat betekent dat alle activiteiten in de Olympische sporten de komende jaren langs de “Olympische meetlat” gelegd gaan worden om uiteindelijk dit zogenaamde hogere doel te bereiken. Die meetlat zal in hoge mate bepaald worden door onze sublieme kennis van optimale groeiprocessen zoals wij die kennen in de bio-industrie. Daar is Nederland heel sterk in. Behalve paprika’s, tomaten, zaden, bollen, bloemen, melkproducten, varkens, kazen en koeien zullen alle toekomstige topsporters met een Olympisch perspectief in ditzelfde regiem worden opgenomen. Dat doen ze overigens graag. Succes lonkt. Spuiten en slikken is daar een vanzelfsprekend onderdeel van en de Nederlandse artsen bewaken daarbij loyaal de gezondheid van de sporters. Een gunstige omstandigheid is dat het Sportcentrum Papendal en de Universiteit van Wageningen niet zo erg ver van elkaar liggen, zodat er onderling gemakkelijk de nodige informatie kan worden uitgewisseld. Al met al een winning team. Succes gegarandeerd. Nu alleen nog even het verbod op stimulerende middelen de wereld uithelpen en om het plaatje compleet te maken nog een paar kansrijke buitenlandse sporters naturaliseren. In de sport moet je namelijk een echte Nederlander zijn om (internationaal) te kunnen scoren. Dat geldt overigens niet voor Kunstwereld Nederland. Zij kent echte Nederlanders helemaal niet. Zij kijkt vooral “over de dijken” heen en staat haast onvoorwaardelijk open voor de wereld en stelt onze Nederlandse podia, musea en opleidingen volop ter beschikking voor, ik geef het toe, vaak uitzonderlijk getalenteerde buitenlandse kunstenaars en kunststudenten. Ik kan mij echter niet aan de indruk onttrekken dat Nederlandse beeldende kunstenaars de laatste jaren bijzonder matig gepresteerd hebben op de diverse internationale tentoonstellingen. Na Rembrandt, van Gogh, Mondriaan, de Kooning en Appel hebben, afgezien van (nee, niet Dumas) de fotografen Dijkstra en Corbijn, in Nederland opgeleide Nederlandse beeldende kunstenaars nauwelijks internationaal gescoord. Naar mijn gevoel is de balans zoek geraakt. Nu de overheidsgelden sterk terug lopen zou er specifiek op het faciliteren van Nederlandse kunstenaars moeten worden ingezet. Er is hoop. Nederland vergeet af en toe dat zij voor een groot deel onder zeeniveau ligt, maar komt altijd weer net op tijd tot bewustzijn en handelt vervolgens adequaat door de dijken te verhogen. 

Dope

Lance.

Lance Edward Gunderson

Lance Armstrong bekende doping te hebben gebruikt. Als een van de bekendste sporters van zijn tijd personifieert hij nu de leugen van de doping in de sport. Dit zal altijd aan hem blijven kleven, ook al deden zowat alle professionele sporters nagenoeg het zelfde. Hij nam als eerste de dopingzonden van zijn wielercollega's op zijn schouders, gelijk een van zijn voorgangers, die al tweeduizend jaar geleden de zonden van de mensen op zich nam. Dit zou hem groot, zelfs onsterfelijk hebben gemaakt. Helaas deed hij dit pas nadat hij veel mensen in zijn directe omgeving beschadigd had en hij voor het platte gewin zijn bekentenis deed in een gearrangeerd gesprek met Oprah dat om dubbele inkomsten uit reclame te genereren zelfs in twee delen is uitgezonden. Daarmee is hij iedere geloofwaardigheid verloren. Het was immers maar een klein deel van het hele verhaal dat hem nu al miljoenen heeft opgeleverd. Er zullen nog vele miljoenen volgen. Het volledige verhaal zullen we echter nooit van hem horen. Je zou je af kunnen vragen waarom dit verhaal verteld moet worden op een blog met teksten over kunst. Hoe zit het eigenlijk met de doping in de kunst? Ik geef je op een briefje dat er onder invloed van geestverruimende middelen vele grootse kunstwerken zijn gemaakt. Nu ik er zo eens over nadenk is het niet fair dat kunstenaars er zo gemakkelijk mee wegkomen en dat sporters continue verdacht gemaakt worden. Geef het gebruik van stimulerende middelen volledig vrij onder de voorwaarde dat de (team)artsen de gezondheid van de sporters controleren. Dit laatste is eigenlijk al staande praktijk. Dus waarom nog liegen en bedriegen?    

       

Mediahype

Hollands weer.

 



Een dag in de omgeving van Arnhem, januari 2013.

In de Nederlandse media wordt iedere dag de weersvoorspelling als iets spannends, zelfs als iets spectaculairs gebracht waarbij volop gespeculeerd wordt over dijkdoorbraken, vriesdoden en Elfstedentochten. Dan hebben we het dus gewoon over een kalm weertype met een beetje vorst en misschien wat lichte sneeuw. Dit zegt vooral iets over de media zelf. Zij staan voortdurend op scherp omdat zij dagelijks moeten leveren aan een groot publiek. Zonder suggestieve vraagstellingen en schaamteloze overdrijvingen gaat dat niet meer. Op zondag 20 januari 2013 was er zelfs sprake van Code Oranje. Dank zij deze waarschuwing kon ik in alle rust met mijn geliefden een toeristisch autoritje maken in de omgeving van Arnhem en enkele uitspanningen bezoeken. Omdat er geen tegenliggers te bekennen waren en ook de alcoholpolitie het liet afweten hadden wij het erg gezellig. Het begint er steeds meer op te lijken dat, om de waarheid te leren kennen, je beter te rade kunt gaan bij beeldende kunstenaars die met een zekere distantie de wereld beschouwen. Dat is toch merkwaardig! Kunstenaars hebben het manipuleren van de werkelijkheid zowat uitgevonden, maar leggen eigenlijk een veel grotere realiteitszin aan de dag.      

Stedelijk Museum Amsterdam

Het was weer Bommetjevol.

Stedelijk Museum Amsterdam (02-01-2013). 

In het vernieuwde en gerenoveerde Stedelijk Museum in Amsterdam zag ik de dag na nieuwjaarsdag een retrospectief met 200 werken van de Amerikaan Mike Kelley. Behoudens enkele pareltjes sloeg deze tentoonstelling werkelijk alles dood dat ooit pijnlijk, rauw en controversieel was in zijn werk. Het is wellicht ook de tijd zelf die voortschrijdt en daarmee ooit verklaarde kunstwerken, zelfs binnen enkele decennia, doet verliezen aan betekenis, relevantie en noodzaak. Niettemin stroomden duizenden bezoekers in de nieuwbouw van het museum van de ABNAMRO ZAAL tot in de VANDENENDE FOUNDATION ZAAL gedisciplineerd langs de zorgvuldig tentoongestelde werken. De Nederlandse komiek André van Duyn zou zeggen: het was weer bommetjevol.