zondag 30 augustus 2015

De Marketingmachine

Het einde van de Autonomie. 


Scan van een commerciële bijlage in VK 29082015

Valt er bij mij vandaag 29-08-2015 de zaterdageditie van de Volkskrant in de bus met een commerciële bijlage die mij herinnert aan 125 jaar inspiratie na de dood van Van Gogh en mij daarbij attent maakt op, jawel, de nieuwe entree van het Van Gogh Museum. De culturele “Marketingmachine” doet haar werk voortreffelijk, zo zeer zelfs dat niet alleen het publiek wordt aangeraakt om massaal toe te stromen naar het museum maar ook een groot deel van het professionele veld wordt verblind door het goud van de zonnebloemen door beeldend te reageren op de tekeningen, schilderijen en brieven van Vincent van Gogh en de resultaten her en der in het land te tonen in allerlei tentoonstellingen en manifestaties. Het is voor mij verbijsterend te ervaren dat zoveel beeldende kunstenaars bereid zijn om hun autonomie met zoveel gemak opzij te zetten voor een incidenteel werkje. Is het bij gebrek aan beter? Wat kunnen we na Dumas, Rembrandt, Matisse en van Gogh de komende jaren nog  verwachten nu de Marketingmachine alsmaar en nog des te sneller zal blijven doordraaien in opdracht van de keuzeheren van het Rijks, het Stedelijk en het Van Gogh in de race om de targets te halen voor de externe financiële inkomsten. Aan welke kunstenaar gaan we in 2016 een nieuwe ronde kunstmarketing ophangen? Laten we snel tot een beslissing komen want anders staat het halve contingent aan beeldende kunstenaars in Nederland droog bij gebrek aan ideeën.   

donderdag 27 augustus 2015

De deconstructie van de wereld 1

Het wonder als deconstructie.

Radio Maria icoon

In opdracht van John W. Padberg (USA) voer ik in september 2015 een installatie uit in het kader van de tentoonstelling DUENDE in VM23, Arnhem Nederland. Deze opdracht heb ik om meerdere redenen graag aanvaard.
De zender Radio Maria met haar conservatieve katholieke gedachtegoed, waarvan ik oorspronkelijk dacht, ja zelfs hoopte, toen ik in mijn atelier in Oosterbeek NL de gebeden en gezangen ontving via een van mijn experimentele radio-ontvangers, met een aantal stoute zusters te maken te hebben die in een kelderruimte van het plaatselijke klooster een clandestiene piratenzender hadden opgericht, ja, deze obscure zender bleek tot mijn verrassing een zender te zijn met een wereldbereik, ja zelfs een zender die niet meer uitzendt op die ouderwetse middengolf maar heus digitaal, het liefst via een nieuwe DAB+ ontvanger.
Binnen ons Nederlandse pluriforme bestel juich ik van harte een dergelijke zender een eigen plek toe, ook al kan ik mij met haar gedachtegoed niet verenigen. Ik geloof ook helemaal niet in wonderen. De wonderen van de heilige St. Vitus, die meerdere malen niet klein te krijgen was, zelfs niet in grote potten van aardewerk met hete oliën en harsen, bestaan naar mijn mening slechts dank zij de overlevering louter in verhalen, teksten en beelden. Het concreet nabouwen van zo’n wonder zou werkelijk dramatisch uitpakken.
Het nabouwen van wonderen en het daarbij zoveel mogelijk in stand houden van de illusie van het wonder is een constructie die weliswaar iedere keer opnieuw veel techniek vereist maar in wezen onecht, onwaar en oneerlijk is. Je zou bijvoorbeeld een beeltenis, analoog die van de alom bekende lijkwade, met water dat van muren stroomt kunnen oproepen, waarbij die muren eerst een wateraantrekkende en waterafstotende behandeling hebben ondergaan.
John W. Padberg leerde mij dat het geloof, van welke aard dan ook, niet meer dan een gewone menselijke constructie is van waarden en betekenissen gelijk een kunstwerk dat ook is.

De installatie in VM23 bestaat uit een grote, vrijstaande wand met een aan de ene zijde geschilderd icoon van Radio Maria dat rode tranen huilt met daarin gemonteerd een pompsysteem met vloeistoffen, voedingsapparaten en ontvangers en aan de andere zijde nietszeggende, doch voorwaardelijke contragewichten om het geheel overeind te houden.


Voor sommigen kan dit verhaal ontnuchterend zijn, dat spijt mij. Maar er is hoop.Tijdens de expositieperiode van DUENDE in VM23 van 04 september tot en met 04 oktober is de ruimte aan de Ir JP van Muijlwijkstraat 23 in Arnhem geopend op vrijdag, zaterdag en zondag van 13.00 uur tot 17.00 uur en kan er volop gediscussieerd worden over het wonder van de elektriciteit als een duurzame energiebron voor al onze consumptiebehoeften.  

woensdag 19 augustus 2015

VM23: Onafhankelijk en Autonoom

VM23

Een onafhankelijke plek voor de autonome beeldende kunst.

Beeldende kunstenaars vormen een enorm, haast onuitputtelijk creatief kapitaal in een stad, regio of provincie. Dankzij de crisis ontstaan er op vele leegstaande non-plekken allerlei initiatieven waar beeldende kunstenaars opnieuw hun natuurlijke voedingsbodem vinden om werk te maken en te tonen zonder de knellende regels, belangen, eisen, voorwaarden en bemoeienissen vanuit de diverse overheden. Een van die autonome plekken is VM23 in Arnhem waar in haar korte tijd van bestaan prachtige initiatieven, ontmoetingen en presentaties van beeldende kunst hebben plaatsgevonden en waar volop nieuwe concepten worden ontwikkeld voor samenwerkingen, uitwisselingen, experimenten en innovaties. Het is nauwelijks voorstelbaar dat al deze activiteiten zonder enige subsidie worden uitgevoerd. Hoe doen zij dat toch, die kunstenaars?
In VM23 wordt op 6 september de tentoonstelling DUENDE geopend waarin kunstenaars het fenomeen elektriciteit, tot dusverre een haast vanzelfsprekende en anonieme energiebron voor kinetische objecten, binnen het kunstwerk op haar kwaliteit en duurzaamheid onderzoeken. In het najaar 2015 en het voorjaar 2016 volgen diverse uitwisselingen met onder andere Duitse en Gelderse kunstenaars en uiteraard vinden er opnieuw de succesvolle SALONS plaats, de meest toegankelijke manier voor kunstliefhebbers en verzamelaars om beeldend werk van een hoge kwaliteit te verwerven van zowel jonge als gevestigde kunstenaars.  
 

donderdag 13 augustus 2015

Laatste Nieuws

Kunst in de Achtertuin.

Achtertuin in Nowhereland

Het gerucht dat de leegstaande Koepelgevangenis in Arnhem niet beschikbaar zou zijn heeft grote beroering doen ontstaan onder de beeldende kunstenaars in Gelderland die ten behoeve van hun deelname aan de Biënnale Gelderland 2016 bereid waren om huis en have te verlaten door zich een week lang op water en brood in een kale cel voor te bereiden op hun grootste beeldende werk ooit in een van de 245 cellen van de leegstaande Koepelgevangenis in Arnhem. Wat een fantastisch project zou dit zijn geweest. Mocht het gerucht waar zijn, vallen hiermee vele dromen in duigen, omdat ondanks de gigantische leegstand van vele grote gebouwen in Arnhem waaronder die van ING en ABN, de deelnemende beeldende kunstenaars, indachtig het concept van de curator Hage Hagenaars voor de Biënnale Gelderland 2016, hun beeldende werk op een of andere obscure particuliere plek in de stad dienen te maken, in een huiskamer, kelder of kast, op een stoep, balkon of zolder, in een garage, schuur of achtertuin, achter een boom, muur of schutting, onder een bed, stoel of tafel, in een vitrine, graf of kruipgat of aan een gevel, boom of lantaarnpaal. Als je ook nog eens bedenkt dat het beeldende werk volgens haar concept van alles en nog wat kan zijn: een ritueel, een handeling of een concept, ben ik toch echt even de weg kwijt. Alles mag blijkbaar. Hoe is het mogelijk dat je voor een concept van niks een forse subsidie kunt krijgen? Wie is daar de gever? 

maandag 10 augustus 2015

Beeldende kunstenaars uit Gelderland laten zich massaal opsluiten.

Kunstbiënnale in de Koepelgevangenis.

Werkonwillige bewakers ontslagen

Beeldende kunstenaars uit Gelderland laten zich na een oproep van de curator Hage Hagemans om deel te nemen aan de Biënnale Gelderland 2016 een week lang opsluiten op water en brood in een van de 245 leegstaande cellen in de koepelgevangenis in Arnhem. Een van de deelnemende kunstenaars vertelde mij: “Ik wist eigenlijk nooit goed waar ik mee bezig was, ik deed maar wat. Het concept van Hage Hagenaars om als kunstenaar een verbintenis aan te gaan met de Arnhemmer heeft mijn ogen geopend. Ik besef dat ik altijd met mijn rug naar de mensen heb gestaan. Ik trek mij nu sterk het lot van de criminele Arnhemmer aan en wil lijfelijk voelen wat zij ervaren hebben tijdens hun verblijf in de cel. Ik kan niet wachten om de deur achter mij in het slot te horen vallen. Ik droom er s ’nachts wel eens van en heb soms angstdromen. Maar misschien is zo’n cel ook wel een hele veilige plek. Een soort baarmoeder. Zal ik alvast een pot verf meenemen om haar helemaal donkerrood te schilderen? Ik voel dat ik mijn beste werk ooit ga maken. Of zal ik de cel volplakken met een heleboel pin-ups. Ik kan niet wachten. Ik word er nu al behoorlijk geil van”

Lees ook het concept. Zie: http://www.biennalegelderland.nl



zaterdag 8 augustus 2015

Beeldende Kunst in Gelderland

Biënnale Gelderland 2016

Daar in het kleine café aan de haven. (Zie YouTube)

De vraag of beeldende kunstenaars in Gelderland ooit nog kunnen rekenen op een uitnodiging om hun autonome werk in het kader van een provinciale presentatie te tonen moet helaas ontkennend beantwoord worden nu ik het kinderachtige concept gelezen heb van de curator Hanne Hagenaars waarin zij kunstenaars oproept om deel te nemen aan de Biënnale Gelderland 2016. Zij vraagt aan de kunstenaars om zich te verbinden met de z.g. “Arnhemmer” door hem of haar een cadeautje te geven. Hoezo? Als voorbeelden noemt zij de oude man die opdrukoefeningen doet op het stoepje voor zijn huisje en een vrouw die vol genoegen een haal van haar sigaret neemt. Ondertussen klinkt, jawel, een carillon door de buurt.
Er is op zich zelf niets mis mee om (provinciale) kunstgelden te besteden aan het zichtbaar maken van het creatieve kapitaal voor het grote publiek door beeldende kunstenaars een podium te bieden na een (autoritaire) selectie van hun werk op basis van thematiek, discipline of kwaliteit. Er gaat wel iets mis als aan de beeldende kunstenaars gevraagd wordt om bij deelname hun autonomie op te geven door zich niet alleen aan de voorgestelde werkwijze te onderwerpen maar zich ook te voegen naar allerlei andere uiterst rare voorwaarden, onder andere door bereidheid te tonen om een werkje voor een of andere rechter alsook voor de directrice van het Museum Arnhem te maken, of zich als Nijmegenaar of Achterhoeker verplicht in de huid van een Arnhemmer te verplaatsen.