Elite

Het kunstlandschap verschraalt.

Een haast onbeheersbare marketingmachine heeft onlangs de wereld van de kunsten geïnfecteerd en draait sindsdien onafgebroken op volle toeren. Na Dumas, Rothko en Rembrandt mogen we nu Matisse vooral niet missen. Iedereen wordt opgeroepen om zo snel mogelijk de kans te grijpen om eens in het leven, ja zelfs eens in de eeuwige eeuwigheid de allergrootsten, de onvervangbare wegbereiders in de kunst te ontmoeten zonder wie de kunst niet de kunst van nu zou zijn.

Het wordt bijna voorspelbaar wie de eerstvolgende grote meester zal zijn die op het schild wordt gehesen. De draaiboeken liggen al klaar voor de museale megatentoonstellingen die voornamelijk tot doel hebben om zoveel mogelijk bezoekers te genereren.

Dit alles is op zijn minst merkwaardig te noemen in deze tijden van onbeperkte toegankelijkheid tot de beeldende kunst waarbij iedereen op ieder moment via internet de mooiste kunstwerken tot zich kan nemen. Waarom laten kunstliefhebbers zich als willoze consumenten sturen? Zelfs de polemieken binnen de professionele kunstwereld lijken gedicteerd te worden door de arbitraire keuzen van een kleine elite binnen de museale wereld. 

De focus van deze elite op de “hoogtepunten” kan alleen maar betekenen dat haar aandacht verslapt voor de grote verscheidenheid binnen de hedendaagse beeldende kunst. Het landschap van de kunst wordt daarmee niet rijker maar schraler. Musea gaan daarmee aan hun opdracht voorbij. Blijkbaar wil zij haar beeldende kunstenaars niet leren kennen. Wordt het niet eens tijd dat de elite afdaalt naar de ateliers?