Over de dreigende verschraling en kaalslag in de kunst.
minuscuul lichtje aan het einde van een gangetje in Cefalu
Wat hebben we eigenlijk nog over voor de kunst? En over
welke kunst hebben we het dan? Omdat het absolute budget voor de kunsten sterk
onder druk staat, is het van groot belang om een gezonde balans te houden in de
toekenning van de subsidies door de verschillende overheden aan de
verschillende actoren binnen het kunstenveld. De balans lijkt in toenemender mate verstoord te worden, met
name die tussen de grote, gevestigde kunstinstellingen en de kleinere
kunstinitiatieven, waarbij deze laatste aan het kortste eind lijken te trekken.
Als kunstliefhebber en medeorganisator van B53 (voorheen VM23), zie ook
www.b53.nl
en onze Facebookpagina
B53ART, maakten wij de afgelopen 5 jaar tentoonstellingen van beeldende kunst
om honderden beeldende kunstenaars een podium te kunnen bieden. Dit deden we
zonder enige subsidie. Niets is echter gratis. We merken nu, einde 2019, dat
niet alleen het beheren en gebruiken van een (leegstaand) pand maar ook het
verkrijgen ervan moeilijker en kostbaarder is geworden. Als het ons niet meer
lukt om een nieuwe plek voor de kunst te verwerven, wordt daarmee definitief
een podium ontnomen aan honderden beeldende kunstenaars in de regio om hun
werken aan het publiek te kunnen tonen. Wij spreken hiermee ook onze politieke
vertegenwoordigers aan. Het is schrijnend om te moeten beseffen dat, voor een marginaal
deel van de kosten van slechts een of enkele van de museumtentoonstellingen,
biënnales of evenementen in de regio, vele jaren lang unieke tentoonstellingen
en evenementen zouden kunnen worden georganiseerd met actuele en experimentele
werken van talentvolle kunstenaars, juist daar op een moment waarin zij de
beeldtaal in hun werken onderzoeken op haar vorm en inhoud en deze ook ter
discussie durven te stellen aan een groter publiek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten