Internet

Over heden, verleden en gemiste kansen

googleimage

Zowel voor het helpen herinneren aan je eigen verleden als voor het ontdekken van zovele nieuwe werelden is het internet een zegen. Opnieuw logde ik weer eens in op YouTube toen ik op zoek was naar John Holt, die op een fantastische wijze een nummer, getiteld “Help me make it through the night” van Kris Kristofferson had gecoverd. Daar had ik even behoefte aan. Ja, dan gaat YouTube (Google) met algoritmes aan het werk en stelt mij keuzes voor die in mijn lijn (cross over, fusion, experimental, etc.) liggen. Rationeel gezien was ik wel even in verwarring, immers het fenomeen algoritme staat (terecht) ernstig ter discussie, maar voor haar voorstellen om deze in mijn persoonlijke speellijsten op te nemen ben ik haar uiterst dankbaar. Zo “ontdekte” ik onder meer HEIMATDAMISCH, THE DEAD SOUTH, THE POGUES, DAIQING TANA, MARLENE BAKKER, ACCEPT, THE COUNTRY SISTERS, THE REVEREND PEYTON’S BIG DAMN BAND, KITTY/DAISY/LEWIS, THE BE GOOD TANYAS en natuurlijk THE BANGLES, de band waarvan haar fantastische nummer “Walk Like an Egyptian” in de jaren 80 in een muziekprogramma op een Nationale Nederlandse tv-zender werd uitgezonden op het moment dat ik in het v.m. HOOGHUIS in Arnhem in de kelderruimte een installatie aan het inrichten was met zo’n 12 analoge tv’s die ieder voorzien waren van een drietal lenzen om daarmee een totale, wand vullende projectie van beeldfragmenten te kunnen maken. De sensatie van dit moment, toen ik alleen in die verder lege kelderruimte was, waarbij ik het onophoudelijke flitsen van de talloze beeldfragmenten op het ritme van dit merkwaardige dansje van The Bangles op een intensive, haast fysieke wijze ervaarde, is misschien wel het lot van de kunstenaar. Zoveel moois en niemand die het ziet.

Ik zeg dat overigens niet zomaar. Mijn contacten met medewerkers van het NatLab van Philips waren op dat moment erg goed om als kunstenaar de mogelijkheden van de toen nieuwe digitale beeldvorming (LCD, LED) te gaan verkennen, totdat het management van Philips besloot dat de economische haalbaarheid voorrang moest hebben op het “vrijblijvend” uitvinden van nieuwe technieken. Dat was eigenlijk wel een beetje wrang, omdat ik in mijn studietijd een paar Amerikanen had ontmoet, die toen in de wijk Klarendal woonden en die hun diensttijd om reden van de oorlog in Vietnam waren ontvlucht. Zij vlogen met regelmaat naar Japan om bij Sony de nieuwste grootbeeld projectie-techniek op te halen en er mee te experimenteren. Waarom zou het in Nederland dan niet kunnen dat kunstenaars samenwerken met bedrijven of universiteiten?  Er zijn in de jaren ’90 slechts een klein aantal initiatieven in Nederland geweest waarbij kunstenaars en wetenschappers samenwerkten aan een project. Zelf nam ik ooit deel aan het tART festival dat door de Universiteit Twente werd georganiseerd waarbij ik het absurde idee mocht inbrengen om te onderzoeken hoe groot je de onderdelen van een radio kunt maken waarbij deze toch blijft werken. Die openheid tegenover het nog onbekende heb ik altijd gewaardeerd. Toen ik jaren later een installatie in Tokyo maakte was het geen enkel probleem voor mijn Japanse vrienden om een simpele vraag van mij direct met diezelfde openheid te beantwoorden en een dag later in de baai van Yokohama vers zeewier op te duiken zodat ik dit materiaal samen met vele mandjes sake en nog meer Japanse komkommertjes zou kunnen gebruiken als een onmisbaar onderdeel in mijn "organische radio".