Dope(2)

My Cat Tommy.

Deze video heeft niets te maken met dit bericht. Behalve dat mijn poes veel aandacht vroeg toen ik dit bericht schreef. We kunnen veel leren van dieren.

De oogst was wat mager in 2012. Mij was het nog niet echt opgevallen maar Sportief Nederland wil op de eerstkomende Olympische Spelen veel meer (gouden) medailles. Hoe absurd! De DDR ging ons ooit voor en we weten hoe dat afgelopen is. Niettemin zal er door Nederland opnieuw vol op dit traject ingezet worden. Dat betekent dat alle activiteiten in de Olympische sporten de komende jaren langs de “Olympische meetlat” gelegd gaan worden om uiteindelijk dit zogenaamde hogere doel te bereiken. Die meetlat zal in hoge mate bepaald worden door onze sublieme kennis van optimale groeiprocessen zoals wij die kennen in de bio-industrie. Daar is Nederland heel sterk in. Behalve paprika’s, tomaten, zaden, bollen, bloemen, melkproducten, varkens, kazen en koeien zullen alle toekomstige topsporters met een Olympisch perspectief in ditzelfde regiem worden opgenomen. Dat doen ze overigens graag. Succes lonkt. Spuiten en slikken is daar een vanzelfsprekend onderdeel van en de Nederlandse artsen bewaken daarbij loyaal de gezondheid van de sporters. Een gunstige omstandigheid is dat het Sportcentrum Papendal en de Universiteit van Wageningen niet zo erg ver van elkaar liggen, zodat er onderling gemakkelijk de nodige informatie kan worden uitgewisseld. Al met al een winning team. Succes gegarandeerd. Nu alleen nog even het verbod op stimulerende middelen de wereld uithelpen en om het plaatje compleet te maken nog een paar kansrijke buitenlandse sporters naturaliseren. In de sport moet je namelijk een echte Nederlander zijn om (internationaal) te kunnen scoren. Dat geldt overigens niet voor Kunstwereld Nederland. Zij kent echte Nederlanders helemaal niet. Zij kijkt vooral “over de dijken” heen en staat haast onvoorwaardelijk open voor de wereld en stelt onze Nederlandse podia, musea en opleidingen volop ter beschikking voor, ik geef het toe, vaak uitzonderlijk getalenteerde buitenlandse kunstenaars en kunststudenten. Ik kan mij echter niet aan de indruk onttrekken dat Nederlandse beeldende kunstenaars de laatste jaren bijzonder matig gepresteerd hebben op de diverse internationale tentoonstellingen. Na Rembrandt, van Gogh, Mondriaan, de Kooning en Appel hebben, afgezien van (nee, niet Dumas) de fotografen Dijkstra en Corbijn, in Nederland opgeleide Nederlandse beeldende kunstenaars nauwelijks internationaal gescoord. Naar mijn gevoel is de balans zoek geraakt. Nu de overheidsgelden sterk terug lopen zou er specifiek op het faciliteren van Nederlandse kunstenaars moeten worden ingezet. Er is hoop. Nederland vergeet af en toe dat zij voor een groot deel onder zeeniveau ligt, maar komt altijd weer net op tijd tot bewustzijn en handelt vervolgens adequaat door de dijken te verhogen.