Huwelijk.

Kunst en Technologie.

OddsstreamArt&TechnologyArnhemDetail2017

Het experimenteren met nieuwe middelen en materialen in de kunst om deze iedere keer weer opnieuw te onderzoeken op haar (on)mogelijkheden is van alle tijden. Zo gaf Het Apollohuis in Eindhoven al decennia geleden alle ruimte aan kunstenaars die met de nieuwe middelen van de tijd werkten en er hun experimentele audio- visuele installaties lieten zien. Toch blijft het altijd weer een moeilijk huwelijk tussen kunst en technologie, niet zozeer voor de gepassioneerde makers zelf maar vooral voor de kijkers of toehoorders om dichtbij (“in”) het werk van de kunstenaars te komen.

Ik herinner mij dat ik zelf vele uren, dagen, zelfs weken in opperste concentratie werkte aan allerlei geluidsexperimenten om het fenomeen van het “rondzingen” te onderzoeken in de gecontroleerde omgeving van het atelier waarbij ik op sommige momenten de sterke ervaring had dat mijn stem of mijn plaats in de ruimte het eerder door mij opgenomen (vastgelegde) geluid hoorbaar kon veranderen. Strikt natuurkundig gezien gaat het hier gewoon om interferentie of reflectie, maar zo’n ervaring heeft wel iets magisch als je het plotseling en onvermoed ontdekt. Hoewel ik vele installaties maakte heb ik dit onderzoek nooit buiten het atelier in een installatie kunnen herhalen om anderen diezelfde magie te kunnen laten ervaren. Kunst en technologie blijft een moeilijk verhaal. Ik herinner mij een moment dat ik de opnamen terugluister van de geluiden die mij eerder in het “laboratorium” haast eindeloos konden begeesteren en zij mij al na een paar minuten gingen vervelen, ja zelfs ergeren.

Het was een moedig initiatief, ODDSTREAM /// art & technology /// einde oktober 2017 in de Eusebiuskerk in Arnhem. Haast een onmogelijke opgave, zoveel met zwarte gordijntjes afgeschermde presentatieplekken voor de werken die de hinderlijke interferentie van de meer intieme werken niet konden uitsluiten in de grote ruimte van de uitbundig aangelichte kerk, zoveel verschillende invalshoeken op het thema, zoveel verschillende ontmoetingen met de werken waarbij soms wel en dan weer niet een actieve deelname wordt gevraagd, zoveel kritische reflectie over de zegen of het onheil van technologie die gevraagd wordt, zoveel softwarematige  vertragingseffecten die inmiddels cliché zijn, zoveel ….. Veel te veel voor mij om als bezoeker ook maar een moment dicht bij de werken te komen. Het is een wel beetje raar dat je achteraf de uitgebreide goed vormgegeven wervingsfolder nodig hebt om de op zich zelf bijzondere werken enigszins te begrijpen en er enige beleving aan te ontlenen. Ieder project zou het verdienen om in een eigen ruimte getoond te worden.