Kunst en Politiek
Tegen alle kunstvrienden in Nederland zou ik willen zeggen dat wij ons in
de politieke discussies binnen de diverse media vooral niet uiteen moeten laten spelen door Jesse
Klaver, de aller humaanste in ons land. Hij wil nu zelfs vluchtelingen uit
Libanon en Jordanië ongelimiteerd toegang verlenen tot Nederland. Nog liever zou
hij iedereen willen verwelkomen in ons kleine landje Nederland die de ellende van armoede en oorlog ontvluchten
vanuit zelfs West-China en Zuid-Afrika. Waar liggen de grenzen voor Jesse
eigenlijk? Jesse Klaver doet mij denken een onnozele die door een paar boeven is
wijsgemaakt dat hij zijn oogziekte zou kunnen genezen met urine. Op weg naar huis
wordt de arme man blind en kan hij zijn beeldschone vriendin die hem vergezelt
niet meer beschermen. De boeven hoeven alleen nog maar te wachten op een
strategische plek om de vrouw te overweldigen en te verkrachten. De hierboven genoemde
scene komt uit een Nederlandse film waarvan ik de titel niet voor niets vergeten
ben omdat het een soort trauma voor mij was. Wetende dat ik als kijker meer
weet dan het personage in de film en de vrouw onherroepelijk op haar onheil
afgaat (indachtig de stijlfiguur suspense van Hitchkock) wilde ik als
filmkijker onmiddellijk in de film springen om het verhaal een andere wending
te geven. Het is echter de pure machteloosheid die mij tijdens deze film parten speelde.
Diezelfde machteloosheid ervaar ik opnieuw bij de politici die wij hebben
gekozen, een regering hebben gevormd en bij voortduring blunderen. Alleen is het deze keer geen spannende film
om haast pijnloos in alle comfort te genieten van een of ander drama, maar de werkelijkheid zelf, met diepe wanhoop,
pijn en ontreddering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten