De nieuwe Rembrandt.
Rembrandt van Rijn. Zelfportret.
Rembrandt heeft meer dan 80 zelfportretten gemaakt. Van een van die portretten bezit ik een slechte vervalsing. Dat is de afbeelding hier linksboven. Een leek ziet dat deze is afgeleid van het origineel daarnaast. In zekere zin is er eigenlijk helemaal geen sprake van een vervalsing omdat het kleurige origineel immers nooit bestaan heeft. Het hieronder staande portret, dat gemaakt is door de kunstenaar Harald Vlugt, is onmiskenbaar "Rembrandtesk". Het lijkt nog het meest op Rembrandt van Rijn "De Apostel".
Harald Vlugt heeft beslist geen regelrechte kopie willen maken. Wel kun je zeggen dat hij leentjebuur speelde met de zelfportretten van Rembrandt door allerlei bewerkingen los te laten op het "Rembrandteske" portret. Het is een vorm van citeren die volkomen legitiem was in de popart en in het post- moderne tijdskader daarna. Maar je kunt er natuurlijk ook gewoon een doorzichtige truc in zien om het belang als beeldend kunstenaar te vergroten door jezelf te verbinden met een historisch belangrijke kunstenaar. Je kunt zelfs nog een stapje verder gaan en je voorstellen dat een kunstenaar zich in lijn wil plaatsen met de historische grootheden in de beeldende kunst. Een lijn getrokken vanuit het verleden naar de toekomst waarbij de kunstenaar zelf de vanzelfsprekende en onmisbare schakel is. De beeldende kunstenaar Jan Dibbets achtte zichzelf de vanzelfsprekende opvolger van het “Nederlandse Licht”. Het clair-obscur van Rembrandt. Het is zomaar een voorbeeld waarin een kunstenaar zich een plaats in de geschiedenis toeëigent. Er zijn meer voorbeelden. Armando was haast de enige Nederlandse ooggetuige van de Tweede Wereldoorlog en Kiefer eigende zich zelfs het Duitse verleden toe. Het zal nog spannend worden of die plek hen ook gegeven zal worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten