De Nobelprijs voor de literatuur is dit jaar naar de Chinees Mo Yan (“zonder woorden”) gegaan. De Chinese dissident Ai Weiwei heeft te kennen gegeven dit onverdraaglijk te vinden. Mo Yan wordt gezien als een aangepast figuur die nimmer in conflict kwam met de toenmalige en de huidige machthebbers in China. Dit doet echter niets af aan zijn prachtige verhalen. Ai Weiwei is een alom in de Westerse wereld bejubelde beeldend kunstenaar die strijdt voor een vrijer, democratischer en opener China. Recent parodieerde hij met geboeide handen nog het bekende Koreaanse dansje van Psy. Ai Weiwei is altijd zijn moedige weg gegaan en heeft altijd zijn eigen geldbronnen aangeboord om daarmee zeer indrukwekkende beeldende installaties te maken. Hoewel ik het niet eens ben met zijn kritiek heeft Ai Weiwei wel recht van spreken. Vele Nederlandse kunstenaars lopen weg met de dissident Ai Weiwei. Geen kwaad woord over hem. Dat is merkwaardig. Binnen het sterk geïnstitutionaliseerde kunstklimaat in Nederland zijn de Nederlandse beeldende kunstenaars immers graag vriendjes met de overheid wanneer zij als opdrachtgever, initiator of geldverstrekker de kunstenaars faciliteert. Op het moment dat de overheid moet bezuinigen en deze taken niet meer vanzelfsprekend zijn, wordt zij net zo gemakkelijk weggezet als onbeschaafd, barbaars en vijandig. Hiermee tonen de Nederlandse kunstenaars vooral hun afhankelijkheid van de overheid aan en daarmee ook hun kwetsbaarheid. Laten zij blij zijn dat de overheid bezuinigt en daarmee het enorme contingent aan gesubsidieerde “kunstprofessionals” in de tweede en derde lijn verwijdert, die zelf nog nooit iets kunstzinnigs geproduceerd hebben maar zich jaren lang wel meester hebben gemaakt van het merendeel aan riante overheidssubsidies voor de beeldende kunst. Diverse faillissementen in dit bereik zijn nu aan de orde van de dag. Dat geeft lucht, dat ruimt op. Over Chinese beeldende kunst gesproken: in 2011 waren er in Laren, Den Haag, Scheveningen en Rotterdam prachtige tentoonstellingen te zien van actuele Chinese kunst. Het is even wennen. Waar geld is, is kunst. Wij deden dat in de Gouden Eeuw, de Chinezen doen dat nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten