Vooroordeel

Monte Sibilla (Italië).

Als je met een auto een zeer smalle grindweg van zo'n 10 kilometer lengte afrijdt op de Monte Sibilla in Italië, een berg van meer dan 2000 meter hoogte, en er glijdt halverwege over het losse grind een andere auto van de achterzijde bij je naar binnen terwijl je net van te voren met je medepassagiers hebt gecommuniceerd dat de auto die achter je rijdt van een Nederlander is en wanneer die van een Italiaan zou zijn geweest je hem onmiddellijk voorgelaten zou hebben, stel je jezelf toch een aantal vragen waarom je dat nu eigenlijk denkt. Die Nederlander hield tot halverwege keurig afstand, zo zag ik in mijn spiegel, en zou in het restant van de afdaling ook wel afstand blijven houden, zo was mijn gedachte. Nederlanders zijn immers betrouwbare, rationele mensen. Daar kun je van op aan. Dit ondanks het feit dat ik wist dat de bestuurder na een inspannende bergwandeling bij het bergstation op de top nog een flinke fles bier had gedronken. Dit ondanks het feit dat er met name bij de "achtervolger", toch iets van een wedstrijd kan ontstaan over wie het snelst een berg kan afrijden. Dit ondanks het feit dat mijn dochter die op de achterbank zat, net even voor de aanrijding zei dat de auto achter mij verraderlijk dichtbij kwam. Gelukkig raakte niemand gewond. Had ik maar geluisterd. Nog beter: Had ik die Nederlander eerder maar voorgelaten. 
Nu houd ik veel van kunst. Het confronteert, relativeert, zet je op het verkeerde been, verrast, lenigt de geest, nodigt je uit tot introspectie en nog veel meer van die dingen. Je zou bijna gaan denken dat de kunst al je vooroordelen zou kunnen wegnemen. Niets is minder waar. Kunst leert je niets over het leven. Laat staan over vooroordelen. Maar misschien is dat ook weer een vooroordeel.