Betekenissen.
Ik heb rond 1980 eens een aantal zandbeelden van vrouwelijke figuren gemaakt in de schouwburg Arnhem tijdens een SLAK* manifestatie. Tijdens een performance werkte ik verder aan deze beelden. Daarbij had ik het vochtige zand verbonden met een elektrisch circuit dat de veranderingen in weerstand die veroorzaakt werden door mijn sculpturale handelingen hoorbaar maakte in geluid. Ik kan mij herinneren dat ik na afloop van mijn performance in een heftige discussie raakte met een hard core feministe die mij verweet een beeld van een vrouw te hebben gemaakt, terwijl ik juist mijn liefdevolle aanraking met het zandbeeld, soms zacht en strelend, soms krachtig en heftig, met de toeschouwers wilde delen. Het gebeurt vaak dat toeschouwers de betekenis van een kunstwerk missen. Dat is het lot van de kunstenaar die werkt binnen het kunstcircuit waarin altijd de voorwaardelijke ontmoeting van de kunstkenner met het kunstwerk en de kunstenaar een rol speelt. Buiten dit circuit heb je daar geen last van en lijkt iedereen er wat natuurlijker mee om te gaan. Ik heb er jaren lang een gewoonte van gemaakt om in de zomer op het strand realistische figuren in het zand te bouwen, bij voorkeur tegen de vloedlijn aan. Het is leuk om te zien hoe voorbijgangers verrast worden door de eerste aanblik van een vorm in zand dat plotseling een beeld wordt. Ik maak dan het liefst een beeld van een vrouw of een fabeldier voor de kinderen. Als de vloed het beeld begint te overspoelen gaat zo iets moois onherroepelijk kapot en proberen omstanders het beeld nog te redden door de afgebroken stukken te "herstellen". Interessant is het om het moment te zien waarop het beeld zo beschadigd is dat het zijn status verliest en niet meer beschermd hoeft te worden. Het moment dat het beeld weer gewoon zand wordt waar vrijelijk overheen kan worden gelopen.
*Stichting Leniging Ateliernood Kunstenaars.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten