Brontoceiver Enschede.
Brontoceiver TU Twente
Afgebeeld van boven naar beneden zijn een condensator, een luidspreker en een weerstand. Het zijn onderdelen van een radio- ontvanger die ik samen met Richard Rasker bouwde in het kader van de Tart-manifestatie op het terrein van de TU Twente waarvan de onderdelen zo groot en natuurlijk mogelijk moesten zijn. Het leverde een apparaat op dat weliswaar visueel interessant was maar functioneel volstrekt instabiel. Ook al weet je dat een dergelijk apparaat niet of slechts moeizaam zal werken, het blijft, zowel vanuit de kunst als de wetenschap een uitdaging om de grenzen te blijven opzoeken. Dit geldt bijvoorbeeld ook het Perpetuum Mobile, dat bewezen onmogelijk is, maar interessant genoeg blijft om nieuwe constructies daarvoor te bedenken in het licht van recente technische ontwikkelingen op het terrein van energievraagstukken. Ik fiets graag op mijn racefiets. Bij een stip op de horizon ga ik iets harder. Ik heb het er eens met Peter Winnen over gehad. Die stip op de horizon is tegenwoordig een bejaarde op een elektrische fiets die, ook voor hem, nog slechts met moeite in te halen is. Die bejaarde gaat met de verbeterde techniek alleen nog maar harder fietsen. Een belangrijke vraag daarbij is waarom bejaarden eigenlijk zo hard moeten fietsen. Zouden zij niet meer gebaat zijn bij een wat langzamer tempo, in overeenstemming met hun afnemende reflexen zodat zij details van hun omgeving iets beter kunnen opnemen en daarvan ook kunnen genieten? Schiet hier de techniek zijn doel niet voorbij?
Die Brontoceiver kan ik me nog herinneren. Ik was toevallig met een kennis uit Zweden aan het rondlopen op het UT terrein (voorjaar/zomer 1991 meen ik) en was onder de indruk van die radio met mega grote onderdelen. Vooral de grote rode spoel voor de frequentie afstemming blijft me nog goed bij. Tegenwoordig is alles volgebouwd, er is echt niets meer over van die mooie park van toen waar die werkstukken in stonden. A.G.
BeantwoordenVerwijderen