De Vaandeldrager

Wat een teleurstelling! Terwijl hedendaagse beeldende kunstenaars nauwelijks hun ateliers kunnen verwarmen door de toenemende energiekosten, ja zelfs in grote getale binnen een maand hun gehuurde atelier uitgezet kunnen worden zoals in de regio Arnhem het geval is, gaan we, nadat we daartoe door de Vriendenloterij zijn uitgenodigd, op bezoek in het Museum Arnhem waar de Vaandeldrager van Rembrandt op haar rondreis langs diverse musea is gearriveerd. Een schilderij dat de staat vele miljoenen kostte en door de "kunstelite" als een ontbrekende schakel in het oeuvre van de grote meester is betiteld. Persoonlijk vind ik het een lelijk schilderij, waarin ik weliswaar de werkwijze van Rembrandt herken, maar een weinig trotse, vadsige man afgebeeld zie, die een soort vaandel of vlag zou dragen. Welke relevantie heeft dit schilderij in haar betekenis heden ter dage? Ik schat dat deze nihil is. 

Omdat mijn vrouw het "evenement" graag wilde bezoeken en daartoe via internet de nodige reserveringen maakte, ben ik op een zondagmiddag met haar meegegaan naar het museum. Wat een teleurstelling! Haar reservering bleek niet geldig te zijn, ook het z.g. "tijdslot" klopte niet en nog zo veel meer. Hoe moeilijk kunnen we het de museumbezoeker toch maken? Wij hebben dat nog nooit meegemaakt terwijl wij al zo’n 50 jaar zovele musea bezoeken in binnen-en buitenland. Om de teleurstelling te verwerken hebben we maar de tentoonstelling bezocht in het niet voor ons afgesloten gedeelte van het museum. Het bleek een tentoonstelling te zijn, die we twee maanden geleden ook al eens bezocht hadden. Een tentoonstelling boordevol pamfletten over allerlei klimaat- en gender- issues. Met ook heel veel gekkigheid. Met mannen in rokjes en met borsten. Het overwegend grijze kunstpubliek leek echter ten volle van het tentoongestelde te genieten.  

Ik schreef er al eens eerder over. De beeldende kunst dient naar mijn mening vrij en onafhankelijk te zijn en staat inhoudelijk niet in dienst van overheden die specifieke maatschappelijke doelen nastreven. De realiteit is echter een geheel andere. Om subsidie te krijgen dienen kunstinstituten, zoals musea en galeries, zich wel degelijk te verhouden met de nieuwe regels die overheden hen opleggen en dienen deze zelfs te onderschrijven.