Zichtbaar en onzichtbaar.
Installatie Zero One Two, Tokyo.
Ooit maakte ik een installatie Zero One Two in Tokyo, Japan. Deze installatie bestond uit zeewier (vers geplukt in Yokohama), een grote fles Sake (overal verkrijgbaar), 5 aquaria met goudvissen (gekocht in een warenhuis) en >500 Japanse komkommers (gekocht in de buurtsuper). Al deze lokale materialen, onderling verbonden met wat elektronica functioneerden als elektrische onderdelen van een (onvoorspelbare) ontvanger van radiosignalen. Gedurende de tentoonstelling droogde het zeewier uit, vertroebelde het water en zakten de komkommers in. Het elektrische systeem werd hierdoor ernstig ontregeld tot uiteindelijk geen enkel radiosignaal meer ontvangen werd. De vissen werden overigens op tijd gered (Japanners zijn gepassioneerde aquariumliefhebbers). Een belangrijk aspect van dit imperfecte apparaat was dat het verval op een directe wijze zichtbaar werd. Het verval zit ook, naar het schijnt, volkomen onzichtbaar ingebouwd in allerlei nieuwe high tech producten. Deze apparaten gaan gewoon na een paar jaar kapot. Dat is raar. Ik bezit een radio-ontvanger van Philips van meer dan 50 jaar oud, die ik dagelijks gebruik en die het nog perfect doet. Toen dit apparaat gemaakt werd bestond het Natlab van Philps nog, een soort Black Box met creatieve onderzoekers met briljante ideeën en had Philips haar marketingstrategie nog niet drastisch omgegooid. Bewijzen kan ik het niet. De praktijkvoorbeelden zijn echter legio. Mijn Toshiba laptop warop ik dit bericht schrijf is nu 5 jaar oud en stopt er op de meest onverwachte momenten mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten